Susanna Salk bij het versieren van haar Connecticut Lake House

Ik stel me vaak de reactie voor van de oudere vrouw die ooit ons huis bezat - een Kaap uit 1953 tussen de heuvels aan het meer van Waramaug in het noordwesten van Connecticut - als ze het vandaag zou bezoeken. Hoewel ze het huis gedurende haar vele jaren hier in een staat van verwaarlozing had laten bezwijken, had ze er ook voor gezorgd dat het haar doel diende om de wereld met zware gordijnen en tapijten eruit te duwen; stoffige, donkere kleuren; en stoffige verzamelobjecten langs elk oppervlak. Vanaf het moment dat ik binnenkwam, toen mijn man en ik er met een makelaar rondgingen voor een mogelijke flip-investering, wilde ik de spectaculaire locatie laten binnensijpelen.

Landvertrouwen paden schoten omhoog naar een prachtig uitzicht op het meer op de heuveltoppen net achter de appelboomgaard in de achtertuin. Er was een steiger aan het einde van de oprijlaan die leidde naar een glimmende watermassa om over je seizoensgrens heen te varen of te schaatsen. Er was een oude tennisbaan en veel vlak land om in een zwembad te glijden. Dit huis had geen speciale botten die verlangden om ontdekt te worden. Het was klein en de voetafdruk kon slechts zo veel worden gewijzigd. Maar het gaf je het gevoel dat je op vakantie was, zelfs op een maandag in februari.

Daarom hebben we erop geboden, de deal gesloten en snel een aannemer gebeld. Toen begon ik de vele lagen ongedaan te maken die de vorige huiseigenaar ooit zo precies had neergelegd. De eindeloze vloerbedekking, in een kleur die ik alleen kan beschrijven als Punishing Putty, werd gescheurd om brede eiken plankenvloeren met diepe chocolade in te kleuren. De donkere muren waren ontbloot en wit geverfd. De nieuwe hoofdslaapkamer kreeg het uitzicht op het meer. Een oude zonnekap maakte plaats voor zij-aan-zij leistenen patio's, één voor buiten eten en de andere voor loungen bij een kleine tuin.

We hebben alle to-do's op onze punchlist met de efficiëntie van chirurgen vrolijk afgevinkt en slechts vijf maanden later was het huis klaar om weer op de markt te worden gebracht.

En toen gebeurde het onverwachte: we werden verliefd. We konden niet afscheid nemen van het huis, ook al waren we verscheurd over het uitroeien van ons leven van de 200-jarige koloniale die we hadden liefdevol gerestaureerd in Roxbury, slechts twee steden daar, waar we de afgelopen 10 jaar hadden gewoond (en dachten dat we zouden wonen in voor altijd).

Ik kan alleen het bedwelmende meerlicht de schuld geven - en dagelijks water zien. Lopen naar de brievenbus om uw rekeningen te krijgen, voelt op de een of andere manier beter aan wanneer u een meer ziet. En dus zijn we verhuisd, slechts 15 minuten maar werelden weg.

De wittebroodswekenperiode eindigde zodra we beseften hoeveel kleiner dit nieuwe huis eigenlijk was. Ik had voor iemand anders gerenoveerd om hier weekenduitstapjes door te brengen. Nu moest het huis het hele jaar door werken voor een gezin van vier, met twee jongens die snel opgroeiden. En dus moesten we opnieuw renoveren, met een echte keuken, een kantoor en een garage met een familiekamer erboven.

Ik had het huis aanvankelijk versierd met vrolijke, goedkope dingen waarvan het hoofddoel was om huurders te lokken en te verdragen. Nu moest ik beslissen welke stukken uit het oude huis kwamen en welke spullen in het nieuwe huis moesten vertrekken. Ik had niet het budget om helemaal opnieuw te beginnen.

Mijn ontwerpstijl was absoluut veranderd sinds ik het Roxbury-huis had ingericht: mijn oog was blootgesteld aan veel geweldige kamers, gemaakt door een zwerm getalenteerde ontwerpers uit de hele wereld. Of ik met hen had samengewerkt aan een fotoshoot, een praatje had gemaakt over cocktails in hun huiskamers, of lachte hun esthetiek uit boeken of tijdschriften, ik vond het geweldig hoe opgewonden en gezellig hun creaties me maakten voelen. Ik wist dat ik het deze keer minder veilig moest spelen. Dus ik stelde me open voor inspiratie, maar het volgde en beloofde mezelf om te handelen.

De gestreepte banken die voor de open haard van Roxbury zaten, zagen er nu te strak uit. Zou ik dapper genoeg zijn om ze te omhullen met chartreuse ikat? "Doe het", leek de onverschrokken ontwerper van Los Angeles, Mary McDonald, in mijn oor te fluisteren. En ik luisterde. Ik zag een bar uit de jaren 1970 in een Chinese rode kleur in het raam van een zendingwinkel. Als ik er alleen maar naar keek, voelde ik me aangeschoten. "Stoppen nu!" wijlen Mode redacteur Diana Vreeland leek te schreeuwen.

Dus ik deed. Ik schilderde onze nieuwe moddermandarijn na het zien van een Miles Redd-entreehal op Pinterest doordrenkt in een gewaagd, glanzend diepblauw. Miles 'stoute glamour gaf me de moed om voor de tint te gaan waarvan ik niet wist dat ik ernaar verlangde. Terwijl ik een boek aan het samenstellen was over de socialite C.Z. Gast, haar voorliefde voor luipaard heeft me constant verrukt. Dus gingen de praktische grijze lopers van mijn man naar binnen en naar beneden ging het luipaard sisaltapijt. Ik beloof je, ik kom nooit teleurgesteld thuis.

Hier wordt niets formeel weergegeven, maar alles heeft emotionele waarde. In plaats van traditionele familieportretten op de schoorsteenmantel, heb ik foto's ingelijst waarmee een van mijn zonen me verbaasde voor Kerstmis - foto's gemaakt tijdens gezinsvakanties in Parijs en Miami. Ze zijn abstract - een gebogen poot van de Eiffeltoren, de turquoise pop van een Art Deco-zwembad - maar ze doen me alles herinneren aan die reizen met mijn geliefden.

De ontwerpmeesters hebben me allemaal geleerd alles uit te geven dat niet echt telt en welkom is in alles wat een verhaal vertelt. Ze hebben me ook geleerd dat de beste huizen de onschatbare momenten weerspiegelen die zich onderweg hebben voorgedaan.

Dus wat zou ik tegen de vorige eigenaar zeggen als ze klopte? "De plaats herkennen? Kom binnen. Geniet van het uitzicht."