Zeg het woord 'linoleum' en voor sommigen roept u misschien beelden op van oude ziekenhuiskamers en koude kantoorgebouwlobby's. Voor anderen roept de vereniging misschien herinneringen op aan de keukenvloer van hun grootmoeder. En voor jongere millennials, deze 20e eeuw nietje zou helemaal geen reactie kunnen veroorzaken. Linoleum, ooit een trendy vloeroptie voor Amerikaanse huizen uit het midden van de eeuw, rolt niet bepaald van de tong van twintigers.
Maar om te zeggen dat linoleum helemaal in het verleden is verdwenen, klopt ook niet helemaal. Het is misschien uit de mode geraakt ten gunste van modernere materialen, zoals vinyl en bewerkt hout, maar linoleum is hier altijd al geweest. Het wacht gewoon tot de massa zich zijn aantrekkingskracht herinnert.
Dat linoleum synoniem werd met institutionele vloeren, is geen verrassing, gezien het begin.
In 1855 zou rubberfabrikant Fredrick Walton een blikje lijnolie 's nachts open hebben laten staan. Hij had het gebruikt als verfverdunner, maar toen hij het geopende blikje vond, had zich er een laagje gestolde olie op gevormd. De laag flexibele en rubberachtige film zette Walton aan het denken.
Vijf jaar later vroeg Walton patent aan voor een nieuw materiaal: linoleum. Als rivaal van tafelzeil vloerbedekking, een stof die aan één kant werd behandeld om waterdicht te zijn, was zijn uitvinding dikker, duurzamer en even (zo niet meer) waterdicht. Walton koos ervoor om het "linoleum" te noemen van de Latijnse woorden linum, wat vlas betekent, en oleum, wat olie betekent. Tegen het einde van het decennium had Linoleum Manufacturing Company, Ltd. deze natuurlijke vloerbedekking massaal produceerde.
Maar in echte kapitalistische vorm was Waltons linoleum niet zonder concurrentie. De Schotse fabrikant van tafelzeil, Sir Michael Nairn, begon zijn eigen linoleum te produceren, nadat hij zich realiseerde dat het materiaal een veel beter product was dan tafelzeil. Walton spande een rechtszaak aan wegens merkinbreuk, maar de rechtbanken oordeelden Walton om twee redenen: hij had geen linoleum geregistreerd als handelsnaam, en het gebruik van het woord "linoleum" was zo wijdverbreid dat de rechtbanken vonden dat het een generieke naam was geworden termijn.
Linoleum wordt gemaakt in een proces waarbij gesmolten boomhars wordt gekookt met lijnolie en vervolgens vlaspoeder, kurk, houtmeel en pigmenten worden toegevoegd. Uiteindelijk wordt dit dikke mengsel tussen zware walsen op een jute of canvas drager geperst. Het duurt enkele weken voordat het linoleum is opgedroogd en goed uitgehard. Er zijn geen chemicaliën of synthetische ingrediënten toegevoegd, waardoor het een gezins- en milieuvriendelijke vloeroptie is.
Voor de eerste helft van de 20e eeuw, linoleum was de keuze voor vloeren. Duurzaam, gemakkelijk schoon te maken en van nature resistent tegen bacteriën, linoleum werd zelfs gebruikt als materiaal voor de Titanic en de Amerikaanse marine! Het was ook goed op de markt gebracht en soms zelfs oververkocht met overdreven beweringen alsof het een look bood die leek op parket en marmer.
Na de Tweede Wereldoorlog begon plastic op grotere schaal te worden vervaardigd en vinyl werd een goedkoper, maar verder vergelijkbaar alternatief voor vloeren. De gestage achteruitgang van linoleum bracht Armstrong Linoleum, een van de grootste fabrikanten, ertoe de productie in de jaren 70 stop te zetten. Veel andere fabrikanten lieten patenten vervallen en stapten samen uit de linoleumbusiness.
Hoewel het werd gedumpt voor vinyl, verdween linoleum niet zomaar. Dankzij de antibacteriële en niet-allergene eigenschappen bleef het een betrouwbare en betrouwbare vloeroptie in ziekenhuizen en zorginstellingen. Ook kantoren en scholen bleven linoleum gebruiken, omdat het jaren meegaat en gemakkelijk te onderhouden is.
In de jaren negentig begon linoleum, dankzij de vooruitgang op het gebied van kleuren en misschien een groeiende verschuiving onder consumenten naar minder synthetische opties, een opleving te zien. Linoleum is niet alleen milieuvriendelijker, Sue Walling van SW Design Inc. in Minneapolis wijst erop: "het is comfortabel, je kunt het nat maken en je hoeft je geen zorgen te maken dat je er messen op laat vallen, zoals bij de meeste vinyl."
In tegenstelling tot keramiek en hardhout, biedt linoleum een licht gedempt gevoel onder de voeten, daarom wordt het vaak gebruikt in peuterspeelzalen en kinderdagverblijven. Het wordt zelfs door sommige breakdansers gebruikt als een zacht, glad oppervlak om op te oefenen!
Als het goed wordt onderhouden, gaat linoleum langer mee dan bijna alle andere vloeren. Modern linoleum wordt verzegeld of onverzegeld geleverd, maar de niet-verzegelde versie moet om de vijf tot acht jaar worden ververst met een buffer of vloeibaar polijstmiddel. Anders heeft linoleum weinig onderhoud nodig, behalve regelmatig schoonmaken. Een nadeel is dat lichtere tinten linoleum enigszins geel kunnen worden door een proces dat bekend staat als: "amber." Je kunt een klein vierkant kopen en controleren of het dit effect heeft voordat je het hele vierkant bedekt vloer.
Het beste van alles is dat linoleum niet duur is. De meeste schattingen schatten de kosten van linoleum op $ 4 tot $ 8 per vierkante voet. Het kan per vel of als vierkante panelen worden gekocht.
En het laatste om op te merken is dat linoleum beter is dan ooit. De beschikbare kleuren zijn gevarieerder en helderder dan voorheen en komen zelfs in interessante patronen. Met wat planning kunnen meerdere kleuren linoleum met een effen kleur worden opgemaakt in strepen, een dambord of zelfs een mooi patroon. Je kunt ook kiezen voor donkerder linoleum voor een dramatische look, of meer neutrale tinten voor een subtiele afwerking.
Het blijkt dat linoleum nu visioenen kan oproepen van chique en elegante ruimtes. Verspreid het woord - en laat je vrienden weten dat je het hier als eerste hebt gehoord. Linoleum wordt misschien wel het nieuwe hardhout.