![De beste goedkope ruimteverwarmer op Amazon](/uploads/acceptor/source/70/no-picture2.png)
We selecteren deze producten onafhankelijk. Als u via een van onze links koopt, kunnen we een commissie verdienen.
Toen ik mijn man voor het eerst ontmoette en hem in zijn appartement zou bezoeken, voelde het alsof ik rondhing in een studentenkamer. Hij was heel netjes en opgeruimd en alles had zijn plek (godzijdank), maar we waren er door omringd 'Kill Bill'-filmposters en de sprei deden me denken aan Zack Morris' uit 'Saved By The Bell' circa 1992. Toen we besloten om samen te gaan intrekken, vroeg ik me af hoe dit werkte. Als een diehard designliefhebber die veel gaf om de esthetiek van mijn huis, zou ik kunnen leven met zijn 'spullen', en, nog belangrijker, hoe zou ik hem kunnen overtuigen om (ha!) de meeste van het?
De eerste iteratie van onze nieuwe woonkamer was in feite een explosie van slechte bruine keuzes: een bruine lederen verstelbare bank, een bruin lederen poef, een bruine faux-marmeren eettafel met bruin leer stoelen.
Ik moet erop wijzen dat er niets mis is met het hebben van een bruinleren verstelbare bank, maar die van ons was toevallig super ongemakkelijk. Hij had het al een hele tijd gehad, dus het leer was versleten - niet in een koel, versleten, vintage soort maar op een manier dat erop leunen betekende dat je op het eigenlijke harde oppervlak van de fauteuil moest gaan liggen mechanica. De zitkussens hadden niet veel diepte, dus je kon er niet echt op loungen, behalve wanneer je de ongemakkelijke fauteuil gebruikte. En de rugkussens waren zo vol dat ze je naar voren katapulteren als je erop probeert te leunen.
Langzaam maar zeker werkten we in een breder kleurenpalet door ons hele huis, en nu voelen alle bruine stukken die overblijven opzettelijk aan. In plaats van de bruinleren verstelbare bank hebben we eindelijk een grote, supercomfortabele bank in grijze stof waar we tegelijkertijd op kunnen loungen. Onze nieuwe eettafel is nog steeds bruin, om zijn liefde voor de kleur te bevredigen (want dat is niet zo moeilijk verdwenen als ik heb geprobeerd), maar in plaats van bruin faux-marmer is het natuurlijk hout. En elke keer dat u natuurlijk hout of een aards, organisch element in uw interieur kunt opnemen, is het een overwinning. We hebben nog steeds de bruinleren poef, tot mijn verdriet, maar hij is bedekt met crèmekleurige kussens en rust op een prachtig lila zijden kleed dat ik voor een geweldige prijs heb gevonden op Tapijten USA. Het enige andere bruin komt in de vorm van zijn gitaren die een van onze muren sieren (waar ik echt van hou).
Dat brengt me bij mijn volgende punt: ik heb ook mijn horizon verbreed in dit proces en ben gaan erkennen dat concertposters eigenlijk kunst zijn. Mijn man heeft er een verzameld van bijna elk concert dat hij ooit heeft bezocht. En hij heeft er veel bijgewoond. En hoewel naar concerten gaan een speciale activiteit is geworden die we graag samen doen, vond ik het nog steeds moeilijk met hem om elk aandenken in te lijsten en op te hangen als onderdeel van ons decor.
Maar uiteindelijk realiseerde ik me dat ze zijn gemaakt door artiesten, en dat ze echt cool zijn. Veel van de exemplaren die we hebben, zijn zelfs met de hand beschilderd. Dus we gingen terug naar degenen die betekenis hadden voor ons beiden, naar degenen die meer een artistieke inslag hadden dan simpelweg memorabilia waren. We hebben zelfs een grote zwart-witfoto van Black Sabbath ingelijst en deze opgehangen naast een even groot, ingelijst zwart-wit aquarelbehangmonster, dus nu er is iets voor hem en iets voor mij, en ze vullen elkaar perfect aan, ook al zijn ze totaal tegenpolen - een beetje zoals mijn man en mezelf.
Hij wilde ook afdrukken van "Star Wars", "South Park" en een Game Boy inlijsten, en ik stemde ermee in op voorwaarde dat hij alleen witte lijsten zou gebruiken (ik dacht dat de stukken er frisser zouden uitzien). Hij was het daar niet mee eens, maar ik hield stand, en nu zijn ze modern in plaats van het gevoel te hebben dat we weer in zijn oude slaapkamer zijn. En overal waar je draait, zie je misschien mijn kaarsen of geweven accentkussens of een mooie roze sprei, maar je vindt er ook zijn verzameling versterkers en vinylplaten en die eerder genoemde gitaren (hij heeft er zeven hen). Bovendien hebben we er een punt van gemaakt om samen wat kunst te kopen.
De moraal van mijn verhaal is dat het mogelijk is om samen te wonen, je verschillende stijlen samen te voegen en toch je identiteit te behouden. Het is voor iedereen die op bezoek komt duidelijk dat we er allebei wonen, dat er in elke kamer iets is dat we allebei leuk vinden, en dat noch mijn man, noch ikzelf iets weg hoefden te doen dat iets betekende ons. Het heeft maar vijf jaar geduurd, maar ons huis is eindelijk een weerspiegeling van hem, van mij en van het leven dat we delen.