Er is een bepaalde thuisblogger, die naamloos zal blijven, die de afgelopen jaren een aantal keren is verhuisd - wat betekent dat de make-overs maar bleven komen. In een van haar keukens legde ze kunstig zelfklevende tegels van imitatie-marmer op een lelijke linoleumvloer. Ze waren niet bepaald dode ringers voor Kim K. massief calacatta-marmer of zoiets, maar ze maakten een groot verschil. "Het beste eraan," schreef ze, "is dat je de achterkant er gewoon af pelt en vastplakt."
Voordat ik echt wist wat er aan de hand was, zat er een doos met tegels in mijn winkelwagentje en was ik slechts een klik verwijderd van een nieuwe zoek naar mijn rare terracotta keukenvloertegels (wat niet zo onaantrekkelijk zou zijn als ik in New Mexico woonde, niet in New York.)
Nu ben ik niet bepaald een ervaren opknapper, maar afgezien van een paar afgemeten sneden en het op één lijn houden van de tegels, klonk dit project als het plakken van stickers in een stickerboek. Behoorlijk amateur op de doe-het-zelf-schaal, en mijn keuken is letterlijk zo groot als een schoenendoos. Nee, maak er een postzegel van. Als ik een 'pro' moest inschakelen, had ik mijn vriend, die zomers op de universiteit werkte voor een aannemer, voor versterking.
Er was geen uitleg over het installatieproces in de blogpost, alleen Pinterest-y beautyshots. Maar toen de 30-inch vierkanten arriveerden, dacht ik: "Hoe moeilijk kan dit zijn?" Blijkt dat het gemakkelijk was om ze neer te halen. De nachtmerrie was de neerslag.
Ten eerste begon het wegglijden, omdat vinyltegels met afpellen en plakken niet echt goed plakken op oneffen oppervlakken. Natuurlijk maken ze goed contact met vlakke delen, maar voeglijnen vormen een beetje een probleem. En ook lijstwerk en apparaten. Je hebt laserprecisie nodig om deze baby's gelijk te snijden met de voetafdruk van je ruimte. Dank voor de tip, thuisblogger! Al het heen-en-weer verkeer over mijn vloer deed de tegels op deze hotspots losschieten en verschuiven als je er plotseling overheen ging. Geweldig.
Maanden gingen voorbij en een lichte slip veranderde in ronduit krullen aan de randen van de stukken bij de koelkast en de teentrap van de kasten. Het werd steeds erger, totdat deze tegels in wezen opborrelden en constant op hun plaats moesten worden gedrukt. De randen waren natuurlijk nog wat plakkerig, dus het werden vuil- en kruimelmagneten. Het begon er behoorlijk smerig uit te zien, en ik vroeg me af waar ik de extra's had geplaatst, zodat ik vervangingen kon verminderen. Maar voordat ik de kans kreeg, stapte ik op een dag op een van de kleinere stukken bij de deuropening, en het kwam helemaal uit met mijn schoen. Toen verloor ik het en begon maniakaal de gekrulde stukken omhoog te trekken.
Midden in de waanzin kwam mijn vriend thuis en raakte in paniek. "Wat ben je aan het doen?" hij vroeg. "Ik dacht erover om ze ook omhoog te trekken, maar ik heb het gegoogeld, en het wordt niet leuk. Of snel. " Vrij zeker op dit punt siste ik tegen hem dat ik de klus zelf zou afhandelen. Tweede grote fout. Natuurlijk, de probleemstukken kwamen er zonder veel moeite uit, maar de tegels op volledige grootte zaten vast. Ik reikte naar het beste wat ik had naar een geschikt stuk gereedschap, een lange cocktaillepel, en begon te wrikken. Maar de volledige tegels gaven geen krimp. In plaats daarvan moesten ze langzaam van hun hoeken worden afgeschilferd, scherf voor scherf, waarbij de bovenste decoratieve laag soms werd gescheiden van de basis van de tegel. Dit was een moeizaam proces. Ik kreeg er die dag in totaal ongeveer twee vrij en besloot er elke avond een te doen, dus ik zou de ruimte over ongeveer twee weken vrijmaken.
Zoals ik al zei, ik heb een kleine keuken, maar zelfs dat bleek een te omslachtig en frustrerend plan om me aan te houden (bedoelde woordspeling). Het is verbazingwekkend waar je mee zult leven als je het druk hebt en er geen ouders of mensen komen als motivatie om je act op te ruimen: in mijn geval een half gescheurde puinhoop van een keukenvloer. We moesten letterlijk stukjes keukenpapier over de gedeeltelijk verwijderde tegels leggen om te voorkomen dat onze voeten eraan kleven. Best zielig, maar ik denk dat het een tijdje heeft gewerkt.
Uiteindelijk ging mijn vriend naar de ijzerhandel en kreeg wat het internet zei dat we nodig hadden voor volledige verwijdering: een paalkrabber om tegels in grotere brokken en extra sterk oplosmiddel omhoog te trekken om te zorgen voor de lijmresten die onvermijdelijk zouden zijn onder. Het kostte een zaterdag van trekken, ontkuiten en stomen op de vloer, maar we hebben eindelijk de terracottategels hersteld. En weet je wat, nu die zuidwestelijke stijl er in zit, het is niet half slecht. Moraal van het verhaal: vertrouw nooit een blogger zonder een gedetailleerde DIY. En probeer altijd eerst een schattig vloerkleed.
Danielle Blundell
Huis directeur
Danielle Blundell is een schrijver en redacteur uit New York die zich bezighoudt met interieurs, decoreren en organiseren. Ze houdt van huisontwerp, hakken en hockey (niet per se in die volgorde).