In het weekend stond ik in een rij om het blok buiten het theater te wikkelen, wachtend met alle anderen om binnen te komen om de nieuwe film van Christoper Nolan te zien, begin. Het wachten was het waard. De film is vermakelijk, visueel verbluffend en voor iemand die houdt van nadenken over design, is het een must-see.
Om te beginnen hebben de karakters namen zoals Eames en Ariadne (de Griekse 'Meesteres van het Labyrint'). Cobb, gespeeld door Leonardo DiCaprio, is een dief van onbewuste informatie die Ariadne (Ellen Page) inhuurt om een architect van dromen, eindeloze trappen bouwen en brutalistische structuren die lijken uit te breiden naarmate ze verder gaan naar binnen. (Zoek naar een goed geplaatste 2001 referentie in het derde niveau van de centrale droom van de film.)
De film zit vol met grappige opmerkingen over stijl en replicatie. In een van de eerste scènes beseft Saito (gespeeld door Ken Watanabe) dat hij droomt wanneer zijn gezicht in het tapijt in het appartement van zijn minnares geduwd en hij merkt dat de groene shag polyester is, niet wol. In een andere scène in een hotelgang confronteert Arthur (Joseph Gordon-Levitt) een onbewuste projectie in een sierlijk anti-zwaartekrachtgevecht dat enkele bewegingen van Fred Aistaire's beroemde dans op het plafond nabootst
Koninklijke bruiloft.Verschillende critici hebben opgemerkt dat er een gebrek is aan bevredigende karakterontwikkeling - de New Yorkers David Denby noemt de film een "Inspannend proces" en zegt een paar scènes tussen Cobb en zijn overleden vrouw Mal (Marion Cotillard) "Zijn de enige menselijk betrokken elementen in de film." Ik denk een recensie uit Architizer omkadert de koele temperatuur van de film heel goed: “In een film die enigszins verstoken is van menselijke emotie, laten de subtiele personages architecturale emoties los. Misschien zijn de gebouwen van Inception aan het beroven voor een Oscar of zoiets. "
Leuk vinden 2001 of Blade Runner of The Matrix, begin vertrouwt sterk op sets en visuele aanwijzingen om het verhaal te vertellen en, als je dat soort dingen leuk vindt, is het een boeiende film. De droomscènes zijn briljant, er zijn veel lagen om los te maken, en het is het soort film dat ruimte biedt om te vragen hoe en waarom we onze werelden ontwerpen - zowel intern als extern.
