Vind je de producten die we hebben uitgekozen? Ter informatie, we kunnen geld verdienen via de links op deze pagina.
De ontwerper verklaart haar obsessie met de klassieke kleurencombinatie en hoe ze kuststijl in een huis in Greenwich, Connecticut, heeft gegoten.
James Merrell
Lee Ann Thornton: Je hebt gelijk. Ik doe het altijd; Ik kan er niets aan doen. Ik word beïnvloed door de kleuren van de buitenkant, van de wolken aan de hemel tot het bruin van boomschors. Het is zo eenvoudig een recept, maar ik doe het graag genuanceerd, niets is overduidelijk of opdringerig. Ik denk dat het komt omdat ik ben opgegroeid in Los Angeles, waar zo'n sterke band bestaat tussen de binnen en buiten - ik meng altijd een ontspannen Californische benadering met elegant New England traditie.
Wat heeft jou hier het meest beïnvloed?
Dit huis staat op de Long Island Sound in Greenwich, Connecticut; de architect, Douglas VanderHorn, heeft het zo ontworpen dat er vanuit bijna elke kamer uitzicht is op het water. Het voelde gewoon goed om overal blauw te gebruiken voor een kustlook, hoewel niet nautisch - geen marine of marineblauw. Bovendien is het de favoriete kleur van mijn klanten en het was al prominent aanwezig in hun illustraties. Maar het was een gelukkig toeval, omdat blauw en wit mijn kenmerkende kleuren zijn - mijn obsessie eigenlijk.
Waarom zijn ze zo aantrekkelijk voor jou?
Ze zijn schoon, klassiek, ongelooflijk uitnodigend en ik neem ze op alle mogelijke manieren - in stoffen, aardewerk, serviesgoed, bloemen, noem maar op.
Je hebt je bases hier bedekt, oké.
En is het niet geweldig? Kijk maar naar de verschillende gemoedstoestanden die worden opgeroepen door verschillende tinten blauw te gebruiken. Dat mistige blauw op het behang van Gracie in de eetkamer is zo romantisch. Omdat het gedempt is, verzacht het de formaliteit van de kamer. Het veroorzaakte ook alle kleine glitters die ik wilde laten gebeuren, die ik voel dat een eetkamer verdient, zoals de gepolijste zilveren kroonluchter en de antieke spiegelpanelen rondom de open haard. Het diep gelakte blauw in de pantry van de butler is scherp en dramatisch - het laat het oog dansen. De indigo's in de bibliotheek voelen ernstig en mannelijk aan. De zachte aqua's in de hoofdslaapkamer zijn volkomen kalmerend en de manier waarop het licht het Venetiaanse gips raakt - donkerder, lichter, donkerder, lichter - geeft de muren zoveel beweging, als water. Die kamer voelt echt als de buitenkant. De zilveren draden in de blauwgroene wandbekleding in de kamer van de tienerdochter hebben vrouwelijke glamour. Dus, zoals u ziet, heeft elke kamer zijn eigen persoonlijkheid.
Wat is de persoonlijkheid van de woonkamer?
Vrolijk, vrolijk. Je kunt gewoon niet binnenlopen zonder na te denken, dit voelt goed. Ik bracht gele knaljes binnen die net kleine uitbarstingen van zonneschijn en perfecte stoten van geluk zijn. We werden verliefd op die Robert Kime Suzani-print zodra we hem zagen. De gele Fortuny-kussens op de bank in de woonkamer zijn de perfecte aanvulling op de suzani. Gelukkig kleuren - en patronen - zijn zo verrukkelijk. Je zou ze overal in huis kunnen hebben en er nooit genoeg van krijgen.
En laten we de familiekamer niet over het hoofd zien. Welk woord zou je gebruiken om het te beschrijven?
Oh, het draait allemaal om plezier! Ik duwde de envelop door de muren en banket in dezelfde stof te bedekken, met zijn vleugjes denimblauw. Ik ging voor een hippe sfeer in die kamer omdat er vier kinderen in het gezin zijn, en ik wilde dat het hen zou aanspreken, een plek waar ze met hun vrienden zouden blijven hangen. En de rode knallen geven het nog meer pit. Ik zal vaak rood gooien voor een vleugje Americana. Blauw, wit en rood - het is een tijdloze combinatie.
Die kleur op het kookeiland heeft een mysterieus aspect. Het is moeilijk vast te stellen.
Ja, het is erg ongrijpbaar. Het is de downpipe van Farrow & Ball, een kleur waar ik dol op ben en die ik altijd gebruik. Afhankelijk van het licht lijkt het de tonen te veranderen, van blauwachtig grijs tot groenachtig grijs tot houtskool tot metaalachtig. Het zegt gewoon zoveel. En het is een mooi contrapunt voor al het wit.
Je hebt overal in het huis dezelfde witte verf gebruikt, de witte duif van Benjamin Moore. Waarom die in het bijzonder?
Het is mijn go-to-white, een beproefde, onfeilbare tint die nooit teleurstelt. Het is een van de zachte witten, zacht en warm zonder ondertoon - het wordt niet geel, het wordt niet blauw, het wordt niet grijs, het wordt gewoon wit. Als er zoveel dingen gaande zijn zoals ik lijk te versieren, heb je geen tijd om je zorgen te maken of er een tint doorheen komt die je niet wilt. Het is een mooie, schone achtergrond voor kunst.
Er zijn ook veel diepe, sterke bruintinten in het huis.
Rijke browns vermalen alle andere kleuren. Bruin is een geweldige connector en het ziet er goed uit met blauw, met wit, met groen, met roze - je kunt niet fout gaan.
Is er een kleur waar je niet in de buurt zou komen?
Bruinen. Het zou nooit mijn interieur aanvullen, nooit. Ik kon niet eens overwegen om het in mijn blauw-witte wereld te brengen, waar ik zo helemaal gelukkig ben.
Ben je blij met dit huis?
Het is pure romantiek. Hoewel het nieuw is gebouwd, is het ontwerp gebaseerd op stijlen uit de oostkust van het begin van de 20e eeuw en ziet het eruit alsof het er al die tijd is geweest. Het interieur is luxueus en chic, maar tegelijkertijd comfortabel, warm en charmant. De kamers zeggen: 'Kom binnen, geniet ervan.'