Palmer Weiss ontwerpt een kleurrijk huis

ALICE GORDON: Dit huis suggereert dat je een project start door jezelf af te vragen hoeveel plezier je kunt hebben.

PALMER WEISS: Weet je, na vijf seconden aan de telefoon met deze klant, die oorspronkelijk uit Texas komt, kon ik zien dat ze superfunky en grappig was. Ze zei meteen: "Ik ben dol op kleur! Ik wil plezier hebben! "Het is spannend om te leren dat is hoe de dingen zullen gaan. Ze liet veel keuzes aan mij over. Ik zou een e-mail moeten maken met haar e-mailreacties op alles wat ik haar tegenkwam: ze had zoveel manieren om me te vertellen dat ze van dingen hield.

Bijvoorbeeld?

Welnu, ik heb eens voorgesteld om oranje versiering op een blauw kussen te doen, en ze schreef terug: "Pijp het alsof het heet is!" Of zij zou spelen als Inspector Gadget en schrijven: "Ga, Gadget, ga!" - niet alleen over een gadget maar over bijna iets. Duurzaamheid en familie waren de overkoepelende thema's - zij en haar man hebben twee kinderen en twee honden. Meestal liet ik haar één ding zien, en we gingen door en kochten het.

De kleuren zien er recht uit een gelato-winkel - banaan, bosbessen, citroen, limoen, watermeloen, mango, wat nog meer? Hoe laat je ze allemaal goed samenwerken in één huis?

Het is intuïtief en comfortabel voor mij. Dat gezegd hebbende, een veel voorkomende vraag die ik van klanten krijg is: "Hoe ga je om met deze stroom van kleuren en patroon? "Het is waar, als je aan grote huizen zoals deze werkt, hoef je je niet zoveel zorgen te maken over het. De draad door kamers wordt vaak gesponnen door complementaire kleuren of hints uit de vorige kamer. Als het er allemaal goed uitziet wanneer ik de stalen op de zee van sisaltapijt in mijn kantoor leg, weet ik dat het gaat werken.

Hoe ben je bij de verbazingwekkende groene muren in de eetkamer gekomen?

Er waren 20 mensen die er praktisch woonden, schilderen en schuren en stof afvegen, en het vervolgens steeds opnieuw doen totdat de muren als groene spiegels waren. De kleur kwam van de gordijnstof. Mijn moeder [Charleston, South Carolina, ontwerper Kathleen Rivers] bouwt graag een kamer rond een antiek tapijt, maar voor mij is het lanceerplatform meestal een stof. Deze loopt de lijn tussen old-school bargello en modern. De klant is jong en ze sloeg geen oog toen ik stelde voor gelakte groene muren en felgele stoelen. We wilden de formaliteit van traditie in evenwicht brengen met de frissere, meer ontspannen benadering die geschikt is voor Californië.

De Stille Oceaan had duidelijk invloed op de familiekamer. Dat blauw!

Een ding dat dit huis reed was het praktische leven met twee kleine kinderen. Trampolineparties op de bank verleggen de grenzen. Dit is ook de mediaruimte, dus als het donker wordt, is het zowel kindbestendig als gezellig. Je ziet blauw water en een blauwe lucht uit het erkerraam. Ik hou van spelen met verschillende verzadigingsniveaus van dezelfde kleur. Blauw heeft zoveel diepte. Met rood kun je snel te oranje of roze worden, maar met blauw kun je 45 keer aan de knop draaien en deze blijft blauw. Voor een schokkend contrast kunnen het oranje kussen en de bekleding geel zijn of een warme kleur hebben. Ik wilde niet overboord gaan, gewoon een beetje spelen. Er is meer oranje in de hal, in de Prozac-kamer.

De Prozac-kamer? Leg het alstublieft uit!

Dat is wat we de serre noemen. Het komt uit op het dakterras, dat trouwens nooit wordt gebruikt omdat de temperatuur zelden boven de 60 graden komt. Ik waarschuwde mijn cliënt dat ze niet wist waar ze aan begon door naar San Francisco te verhuizen. Ik hou van deze stad, maar de mist is een belemmering en ik heb de afgelopen 13 jaar geprobeerd de somberheid te verdrijven door middel van design. Dit is de enige kamer waar ze me ooit op neerschoot. Aanvankelijk zou het palet zwart en geel worden - tinten zwart en geel, geen hommel. Maar toen ik haar mijn idee liet zien, zei ze: "Nee. Je hebt me op Prozac verkocht en ik wil de Prozac."

De meer gedempte studie van de man lijkt op een heel andere manier te kalmeren. Gaat hij daar om te verdwijnen?

Nee, hij doet de deur dicht om aan de telefoon te zijn, maar wanneer deze open is, komen de kinderen binnen en werken ze aan hun kleine schoolhuistafel terwijl hij achter de computer zit of met hen omgaat. De studiebank is een uittrekbare stoel en een ligbed in het enorme erkerraam is groot genoeg om twee kinderen te laten slapen. Er is niet veel ruimte voor gasten in San Francisco.

Je hebt gezegd dat je interieur door je moeder hebt opgehaald 'door osmose', maar het bestuderen van kunst en je eigen levenservaringen moet je op je eigen pad hebben gebracht. Heb je een beste les van haar? Heeft uw werk het hare geïnformeerd?

Mijn grootste prestatie in het leven was toen mijn moeder me begon te bellen om ontwerpvragen te stellen. Als je ons werk naast elkaar zou opstellen, zou je niet weten dat we in dezelfde familie zaten. Ze is van nature een classicist en werkt voornamelijk met aardetinten. Ik gebruik meer kleur. Ons huis was bedoeld om in te wonen, dus ik leerde de toegankelijkheid van haar. Ze houdt van werken met ambachts- en handelsmensen, en het is ook mijn favoriete onderdeel van het werk. Zelfs nu is het bezoeken van studio's alsof je Narnia binnenloopt. Een belangrijk, contra-intuïtief ding dat mijn moeder me heeft geleerd, is dat decoratie vermoeiend is. Het is geweldig, maar de verleiding is om op de 25e mijl uit te poepen. Mijn moeder laat je niet naar huis gaan totdat je handen bloeden van hangende foto's. Je kunt twee jaar aan een project werken, maar je bent maar zo goed als de laatste foto die je hangt.

Bekijk hier meer foto's van dit kleurrijke huis in San Francisco »

Dit verhaal verscheen oorspronkelijk in september 2015 Huis mooi.