In Spare schildert Prins Harry een volledig portret van koning Charles als vader

In Reserve, Prins Harry houdt zich niet in. Hij vertelt over zijn verdriet, zijn actieve dienstreizen in Afghanistan, verliefd worden op Meghan Markle, zijn venijnige haat voor de pers, en de breuk met Prins William. Er is één persoon in de Reserve verhaal, die verrassend genoeg opvalt: Harry's vader, koning Charles.

Hoewel er veel persoonlijke details over de koning worden onthuld die hij waarschijnlijk niet wil - zijn liefde voor de zijne teddybeer, hoe hij dagelijks hoofdstanden uitvoert in zijn boxershort om zijn rugpijn te behandelen, hoe hij zichzelf vergelijkt met Prince Hal binnen van Shakespeare Hendrik V—het boek onthult een complex portret van Charles als vader. (Of "Pa", zoals Harry hem noemt; Charles, schrijft Harry, noemt zijn zoon 'lieve jongen'.)

Harry's memoires beginnen met de dood van prinses Diana, en hoe Charles, toen hij het tragische nieuws vertelde, zijn zoon niet omhelsde.

"Hij was niet goed in het tonen van emoties onder normale omstandigheden, hoe kon van hem worden verwacht dat hij die in zo'n crisis zou tonen?" Harry schrijft. "Maar zijn hand viel nog een keer op mijn knie en hij zei: Het komt goed. Dat was best veel voor hem. Vaderlijk, hoopvol, vriendelijk. En dus erg onwaar."

Van daaruit deelt Prins Harry hoe Charles omging met het feit dat hij plotseling een alleenstaande ouder was. "Hij had altijd de indruk gegeven nog niet helemaal klaar te zijn voor het ouderschap - de verantwoordelijkheden, het geduld, de tijd. Zelfs hij, hoewel een trotse man, zou dat hebben toegegeven. Maar alleenstaand ouderschap? Daar is pa nooit voor gemaakt", schrijft Harry. "Om eerlijk te zijn, hij heeft het geprobeerd. 's Avonds riep ik beneden: Naar bed, pa! Hij riep altijd vrolijk terug: Ik ben er zo, lieve jongen! Trouw aan zijn woord, minuten later zat hij op de rand van mijn bed. Hij vergat nooit dat ik niet van het donker hield, dus kriebelde hij zachtjes mijn gezicht tot ik in slaap viel. Ik heb de dierbaarste herinneringen aan zijn handen op mijn wangen, mijn voorhoofd, en toen ik wakker werd en merkte dat hij weg was, liet de deur op magische wijze altijd een kiertje open."

Het beeld van Charles die bij Harry zat tot hij in slaap viel - dat is een vader die zijn best doet. In een andere anekdote herinnert Harry zich hoe Charles hem als kind leerde autorijden door zijn zoon op schoot te houden. In weer een andere, wanneer Harry aan het uitzoeken is wat hij na school moet doen, steunt Charles hem alleen maar om niet naar de universiteit te gaan en wil hij dat hij "de wereld ziet, lieve jongen! Avonturen beleven."

Nadat Harry de krantenkoppen voor het dragen van een nazi-kostuum, en naakt wordt gefotografeerd in Vegas, reageert Charles zachtaardig en vriendelijk. Na het kostuumincident 'verdoezelde Charles de feiten niet', schrijft Harry. "Lieve jongen, hoe kon je zo dwaas zijn? Mijn wangen brandden. Ik weet het. Maar hij zei snel verder dat het de dwaasheid van de jeugd was, dat hij zich herinnerde dat hij in het openbaar was belasterd voor jeugdige zonden, en het was niet eerlijk, want de jeugd is de tijd waarin je per definitie onvoltooid. Je groeit nog steeds, wordt nog steeds, leert nog steeds, zei hij. Hij noemde niet specifiek een van zijn jeugdige vernederingen, maar ik wist het. Zijn meest intieme gesprekken waren uitgelekt, zijn meest ondoordachte opmerkingen waren uitgebazuind. Eerdere vriendinnen waren ondervraagd, hun waardering voor zijn liefdesspel verspreidde zich over tabloids, zelfs boeken. Hij wist alles van vernedering. Hij beloofde dat de woede hierover zou overwaaien, de schaamte zou vervagen. Ik hield van hem vanwege die belofte, hoewel - of misschien omdat - ik wist dat het vals was. De schaamte zou nooit vervagen. Dat zou ook niet moeten." Charles stuurde toen zijn zoon naar een ontmoeting met de opperrabbijn van Groot-Brittannië.

Harry heeft duidelijk diepe sympathie en liefde voor Charles, en is zich terdege bewust van de worsteling van zijn vader met het tonen van emoties (evenals Charles' duidelijke gebrek aan therapie of geestelijke gezondheidszorg). In één geval schrijft Harry over de moeilijke jeugd van Charles en vraagt ​​hij zich af welke invloed dat op hem had. Over de eerder genoemde teddybeer zegt Harry: "Teddy ging overal met pa mee. Het was een zielig voorwerp, met gebroken armen en bungelende draden, hier en daar gaten dichtgemaakt. Het zag eruit, stelde ik me voor, zoals pa eruit zou hebben gezien nadat de pestkoppen met hem klaar waren. Teddy drukte op welsprekende wijze uit, beter dan Pa ooit zou kunnen, de essentiële eenzaamheid van zijn jeugd."

Reserve bevat verhalen over Charles als vader die zelden de krantenkoppen haalden. In plaats daarvan hebben de verhalen over de vroege kinderjaren van Harry en William de neiging zich, misschien terecht, te concentreren op Diana. Toch hierin koninklijke memoires, zien we Charles door Harry's ogen.

Harry schrijft: "Hij had ons overal achtervolgd Sandringham, fantastische spelletjes verzinnen, zoals die waarin hij ons in dekens wikkelde, als hotdogs, totdat we schreeuwden van hulpeloos gelach, en toen de deken rukte en ons uit de andere kant schoot. Ik weet niet of Willy of ik ooit harder hebben gelachen. Maar lang voordat we er klaar voor waren, stopte hij met dat soort fysieke plezier."

Harry onthult ook de excentriciteiten van Charles, vooral bij het beschrijven van zijn dagelijkse routine. Hij herinnert zich dat hij had gegeten op de dag voordat ze erachter kwamen dat Diana dood was, en hij herinnerde zich: "Terwijl we allemaal onze gezichten vulden, hoorden we pa langslopen in zijn pantoffels, terwijl hij uit zijn bad kwam. Hij had zijn 'draadloos' bij zich, zoals hij zijn draagbare cd-speler noemde, waarop hij tijdens het baden graag naar zijn 'verhalenboeken' luisterde. Pa was als een uurwerk, dus toen we hem in de gang hoorden, wisten we dat het bijna acht uur was." Je kunt Harry's genegenheid voor zijn vader horen in deze kleine anekdote. Er is geen kwaadaardigheid, geen woede: alleen een zoon die vertelt hoe zijn vaders eigenaardigheden zijn.

In een ander deel van Reserve, schrijft Harry: "Hij snuffelde altijd aan dingen. Eten, rozen, ons haar. Hij moet in een ander leven een bloedhond zijn geweest." Het is een teder, zij het vreemd, beeld van Charles: de toekomstige koning, die graag aan zijn zonen ruikt.

De afbeelding is echter niet altijd liefdevol. Wanneer Harry dient in Afghanistan, hij schrijft dat hij destijds met zijn vriendin sprak, Chelsea Davy, of "Chels." Harry zegt: "Te denken aan thuis was nooit gemakkelijk, om een ​​complexe reeks redenen. Naar horen thuis was een steek in de borst. Als ik Chels niet belde, belde ik Pa. Hoe gaat het, lieve jongen?"

voegt Harry eraan toe, "Maar hij vroeg me om te schrijven in plaats van te bellen. Hij hield van mijn brieven. Hij zei dat hij liever een brief had."

Breekt dat je hart niet een beetje?

Elders schrijft Harry over het onvermogen van Charles om over zijn emoties te praten. Harry zegt: "Hij had moeite met communiceren, moeite met luisteren, moeite om persoonlijk intiem te zijn. Af en toe, na een lang meergangendiner, liep ik naar boven en vond een brief op mijn kussen. In de brief zou staan ​​hoe trots hij op me was voor iets dat ik had gedaan of bereikt. Ik glimlachte, legde het onder mijn kussen, maar vroeg me ook af waarom hij dit niet had gezegd, terwijl hij recht tegenover me zat."

Later binnen Reserve, vertelt Harry hoe hij zijn vader in vertrouwen neemt over zijn voortdurende geestelijke gezondheidsproblemen. "Pa, ik heb echt last van paniekaanvallen en angst," zei hij tegen Charles, die hem probeerde te helpen, en stuurde hem naar een dokter, die "me pillen wilde geven", herinnert Harry zich. "Ik wilde geen pillen slikken."

Tijdens een diner op een avond bij Hooggrove, de vader en zoon praten over Harry's angst. Zoals Harry schrijft: "Pa en ik spraken uitvoerig over wat ik had geleden. Ik gaf hem de bijzonderheden, vertelde hem verhaal na verhaal. Tegen het einde van de maaltijd keek hij naar zijn bord en zei zachtjes: Ik denk dat het mijn schuld is. Ik had je de hulp moeten geven die je jaren geleden nodig had. Ik verzekerde hem dat het niet zijn schuld was. Maar ik waardeerde de verontschuldiging."

Je kunt dit lezen als een aanklacht tegen het feit dat Charles zijn zoons niet de therapie kreeg die ze nodig hadden na de dood van prinses Diana, of je kunt het zien als een zoon die Charles' groei erkent nadat hij gefaald heeft. Iedereen maakt fouten.

De pijn die Harry voelt omdat zijn vader zijn vijandigheid jegens de pers niet begrijpt, is bijzonder acuut in het boek. Charles, schrijft Harry, begrijpt de afschuwelijkheid van de tabloidbehandeling van Meghan Markle niet. Na een discussie over de pers schrijft Harry: "Het gesprek ging in cirkels en toen we ophingen, voelde ik me - verlaten."

Hij is soms cynisch in zijn weergave van Charles en Charles 'relatie met de pers. Harry analyseert die relatie psychologisch door over zijn vader te schrijven: "Er was altijd een maar met hem als het op de pers aankwam, omdat hij hun haat haatte, maar oh, wat hield hij van hun liefde. Men zou kunnen stellen dat daarin de kiem ligt van het hele probleem, zelfs van alle problemen, die tientallen jaren teruggaan. Beroofd van liefde als jongen, gepest door klasgenoten, werd hij gevaarlijk, dwangmatig aangetrokken tot het elixer dat ze hem aanboden."

Dit artikel zou nog duizenden woorden kunnen bevatten van wat Harry over Charles schrijft: zijn liefde voor tuinieren, zijn positieve band met Meghan (aan het begin), zijn verlangen naar een afgeslankte monarchie, wat Harry de "zielige" reactie van Charles noemt op lekken over prins William - maar uiteindelijk is het duidelijk maken waarom Harry gelooft, zoals hij tegen Anderson Cooper zei: "Niks van wat ik heb geschreven, alles wat ik heb toegevoegd, is ooit bedoeld om mijn pijn te kwetsen." familie."

King Charles zal misschien nooit lezen Reserve. Hij is momenteel niet in gesprek met Harry, zoals Harry onthulde 60 minuten. Buckingham Palace moet nog publiekelijk reageren op alles wat Harry in interviews heeft gezegd of in de memoires heeft geschreven. Maar als er iets is - ondanks alles! - is Prins Harry's portret van zijn vader driedimensionaal.

---