Vind je de producten die we hebben uitgekozen? Ter informatie, we kunnen geld verdienen via de links op deze pagina.
Binnenhuisarchitect Erin Martin en huiseigenaar Kim Dempster leggen uit hoe ze het kleine Californische weekendhuis van Dempster hebben bijgewerkt om veel gasten te ontvangen.
Alec Hemer
Kim Dempster: Zijn ze niet geweldig? Ze zijn gemaakt van oude boeien, in tweeën gesneden. Mijn man en ik liepen op straat in St. Helena en we zagen er een in het raam van de showroom van Erin Martin. Zo hebben we haar gevonden en haar gevraagd om te helpen met dit huis. Het begon allemaal met die lichten.
Dus je houdt van grote schaal in een kleine ruimte.
Erin Martin: Altijd. En groot meubilair. Ik kan zoveel dingen in een kleine kamer stoppen als ik kan, en in een grotere ruimte zal ik minder dingen doen. Er zijn geen regels. Ergens langs de lijn kwamen we vast te zitten in een doos. Laten we eruit gaan en plezier hebben. Probeer iets nieuws.
Als een salontafel die eruit ziet alsof hij van een oude ankerketting is gemaakt.
KD: Ik vond dat in het magazijn van Erin.
EM: En toen herinnerde ik me dat ik ergens een oud rond stuk marmer had. Het past letterlijk als een handschoen in de tafel. Ik dacht: 'Ja! Jullie zouden elkaar lang geleden ontmoeten. '
KD: Ik vind het leuk dat het niet zo mooi is. We zijn in Marin, aan de kust, met uitzicht op de oceaan, en ik heb zeker een nautisch thema op gang. Maar we wilden geen kitscherige nautische. Het is meer industrieel voor de scheepvaart. Toen we deze plek voor het eerst in 1997 zagen, was het in panelen opgetrokken in de oorspronkelijke redwood. Het voelde meer als een berghut dan als een strandhuis. We hebben het interieur wit geverfd om het licht en luchtig te maken. Flits vooruit naar 2010, toen ik eindelijk bij het landschap kwam. Er was een drainageprobleem in de voortuin en toen de aannemer naar buiten kwam, ontdekte hij dat onze hele fundering aan het afbrokkelen was. We moesten het huis ophopen, dus ik dacht: 'Ik zou net zo goed wat verbouwingen tegelijk kunnen doen.' Toen kwam Erin binnen. Dat waren de duurste stokrozen die de mensheid kent.
Charme is ongrijpbaar en het zou gemakkelijk zijn geweest om het te verliezen.
KD: We probeerden voorzichtig te zijn. Het zou veel eenvoudiger zijn geweest om het huis te slopen, maar we wilden de unieke woonkamer behouden. Er was niet veel veranderd, hoewel we de originele stenen open haard moesten verwijderen omdat de voet gebarsten en niet functioneerde.
Je hebt de nieuwe goed gedaan.
EM: Het is mijn ode aan Louise Nevelson. Onze architect was een houtbewerker en we lieten haar het voor ons maken. Toen ze zei: 'Ik ben nerveus', zei ik: 'Denk maar niet na. Laat het zichzelf samenstellen. '
KD: Het is geen traditioneel kunstwerk, maar wij beschouwen het als kunst.
EM: De open haard is het hart van het huis. Als nog een persoon een tv boven de open haard zet, ga ik seppuku plegen. Hier zit je rond en vertel je verhalen. Je kunt de meest intieme gesprekken voeren in een kleine ruimte. En de beste nachtrust in een knusse kleine slaapkamer.
De twee boven zijn net groot genoeg voor een bed. Maar wat doet die gootsteen in de hoek?
KD: Daarom hoef je niet te wachten tot iemand de badkamer uitkomt om je gezicht te wassen of je tanden te poetsen. Vroeger stond er een kast in de hoek, maar die hebben we eruit gehaald en vervangen door twee kasten die het bed omlijsten.
EM: Met deze kleine nissen voor je koffie en je boeken en een uitlaat voor je iPhone.
Ik kan niet beslissen of ik daar of beneden in het stapelbed wil slapen.
KD: Het is zo verleidelijk. Af en toe slapen Mark en ik daar samen met de kinderen. Als we nog een familie bezoeken, gaan alle kinderen naar beneden en gaan de ouders naar boven, of slaapt het hele gezin in het stapelbed. Kinderen zijn dol op die kamer en ze hangen daar rond, zelfs als het geen bedtijd is. Je hebt je eigen kleine compartiment en je kunt binnenkomen en de gordijnen sluiten.
EM: En gluur heen en weer, of sluit het allemaal en laat je licht de hele nacht aan en lees. Het is het soort ding dat we deden toen we kinderen waren. Ze hoeven niet de hele dag tv te kijken of Xbox te spelen.
En je schrijft op de muren, die een beetje subversief aanvoelen... en een beetje bevrijdend zijn.
KD: Dat is het idee van Erin, en ik vind het geweldig. Het is in zekere zin als een andere vorm van kunst.
EM: Ik zal overal schrijven. Als je iets op een muur leest, resoneert het.
Wat is dat citaat bij de eettafel?
EM: 'De stukken van een zelf genomen schip zullen zinken. Maar wanneer je ze samen combineert, breng je je overal naartoe. ' Voor mij gaat het om familie en van elkaar houden, wat het leven je ook brengt. Het is iets dat we in ons hart en onze ziel kennen, maar we moeten er af en toe aan worden herinnerd.
Een huis als dit voelt alsof het een gezin bij elkaar kan houden. Hoe doet het dat?
EM: Nou, het is de juiste maat voor een gezin. Mensen met deze enorme huizen zien elkaar nooit. En wanneer ze samenkomen, vermijden ze meestal de grote kamer en zitten ze in de ontbijthoek. Het is iets magisch om in een kleine ruimte te zijn. Je voelt je niet eenzaam. Energie kan alleen zo ver gaan, en wanneer je dit huis binnenloopt, voel je het. Er is een gevoel van ziel en geest en nostalgie. Er zullen nog vele jaren gesprekken rond die open haard plaatsvinden. Het zal na verloop van tijd herinneringen oproepen en een geschiedenis voor deze familie creëren.