Vanaf deze jan. 1, zal ik 10 jaar vanuit huis hebben gewerkt. Om te zeggen dat de overgang gemakkelijk was, zou... een kale leugen zijn. Ik ging van een drukke redactiekamer vol activiteit naar een kleine walk-up op de vijfde verdieping in North End in Boston, en het was een ruw ontwaken. Niet langer gestimuleerd door het nieuws en journalisten om me heen, vond ik het enorm moeilijk om me te concentreren, ondanks dat ik gehuld was in de stilte van het alleen wonen.
Tien jaar (en drie appartementen) later, geniet ik van de kans om werk vanuit huis. En toen de pandemie in maart 2020 toesloeg, had ik het gevoel dat ik een voorsprong had op de rest van mijn leeftijdsgenoten die met de moeilijke overgang te maken hadden. Dat gezegd hebbende, het was een heel leerproces. Tegenwoordig zweer ik bij bepaalde items waarmee ik productief door het werk kan. Hier is een blik op dingen die ik tijdens de werkdag binnen handbereik heb.
Ik kan niet veel in het leven beheersen, maar ik kan controle welke geurkaars ik voor de dag kies. Voor mij is het aansteken en doven van een kaars een focusverklaring. Het is een symbolische aankondiging dat ik mijn dag begin en eindig. Maar een van mijn favoriete aspecten van dit ritueel is kiezen voor welke geur ik ga. Als ik me moet vastklampen en een opdracht moet afmaken, is het iets houtachtigs of pittigs, zoals een gekruide appel of kampvuurgeur. Als ik me in een essay verdiep, is het iets bloemiger. En vergeet niet de magie van het daadwerkelijk kopen van de kaars. Op sommige dagen dat ik er gewoon genoeg van heb, zeg ik tegen mezelf: "Fout. Ik ga naar het kaarsenpad van de Marshall.'
Volgens veel gezondheidsexperts zitten is het nieuwe roken. Helaas kan iedereen die de kost moet verdienen door aan een bureau te werken daar niet veel aan doen. Ik heb een aantal chronische rugklachten die verergeren door zitten, en een van de beste manieren die ik heb gevonden om met elke vorm van ontstekingspijn is door een magnetronbestendig hot pack of elektronisch verwarmingskussen bij de hand te houden om achter me op mijn bureau te rollen stoel. Bovendien is de constante behoefte om op te staan en opnieuw in de magnetron te gaan, een trefzekere manier om een sedentaire dag te doorbreken.
Soms heb je gewoon een snelle activiteit nodig om je handen bezig te houden, zodat je nog steeds kunt nadenken. Ik denk graag na over de zinnen die ik schrijf terwijl ik mijn nagels vijl. Dat gezegd hebbende, gebruik ik het bestand ook om post te openen en dozen op te splitsen voor de onnodige items die ik de hele dag online koop.
Vorig jaar interviewde ik Paula Rizzo, auteur van “Listful thinking: lijsten gebruiken om productiever, succesvoller en minder gestrest te zijn.” Ze leerde me over de Pomodoro-techniek, een tijdmanagementsysteem waarbij je het werk opdeelt in intervallen van 25 minuten. Elke keer dat u wordt afgeleid, stopt u de timer en keert u terug wanneer u klaar bent. Het idee is dat, aangezien het niet voltooien van een grote taak een klap voor je ego kan zijn, het mentaal voordelig kan zijn om het op te splitsen in kleinere stukken. Als er iets is waar ik geen zin in heb, voelt het instellen van een timer op 25 minuten als een beheersbare periode voordat ik een korte pauze neem om mijn koffie op te warmen of op de vloer van mijn kantoor te liggen en uitrekken.
Ik zat altijd te gapen naar vrienden die goedkope inspirerende citaten in het zicht hielden. Tegenwoordig zijn de muren van mijn kantoor bedekt met notities die ik voor mezelf heb gekrabbeld van zinnen die ik onderweg heb opgepikt; die op een authentieke manier rechtstreeks tot mij spreken. Ze variëren van met vloekwoorden beladen herinneringen om uit mijn comfortzone te komen tot advies van mensen die ik vertrouw. Wanneer iemand in het bijzonder van toepassing lijkt op een situatie waarmee ik te maken heb, verplaats ik het naar de voorgrond, dus ik ben gedwongen ernaar te kijken. En zo krijg je grote borden met de tekst: "Je bent maar een botermes. Ik ben een machete.” Bedankt voor je wijsheid, Big Daddy Kane.
Megan Johnson
Bijdrager
Megan Johnson is een verslaggever in Boston. Ze kreeg haar start bij de Boston Herald, waar commentatoren lieve berichten achterlieten zoals "Megan Johnson is" gewoon verschrikkelijk." Nu levert ze een bijdrage aan publicaties zoals People Magazine, Trulia en Architectural Verteren.
