November is familiemaand voor appartementstherapie! We delen de hele maand verhalen over gezinnen - of dat nu partners, kinderen, huisgenoten, ouders, huisdieren of planten zijn - van het verbeteren van je dagelijkse relaties of naar huis gaan voor de vakantie. Ga hierheen om ze allemaal te zien!
Mijn vader is graag nodig en ik doe graag dingen alleen, en dat is de kern van ons probleem. Als een ouderwetse Slavische man met ouderwetse opvattingen, als hij naar het huis kijkt, ziet hij dat het in twee traditionele delen is opgedeeld: de mannen zijn in de garage en de vrouwen in de keuken. Daarom frustreerde het hem geen einde toen ik me realiseerde dat ik geen echte vaardigheid had met een koekenpan, maar een behoorlijk goede hand had met een boormachine. In het begin dacht ik niet dat mijn interesses een muur tussen ons zouden opwerpen. De eerste keer dat ik hem vroeg hoe hij een boormachine, dacht ik dat het ons dichter bij elkaar zou brengen. De man is een hoofdaannemer die een huis van de grond af kan bouwen met alle toeters en bellen, en ik was zo opgewonden om te leren hoe ik hetzelfde kon doen. Hier was een hobby die we konden delen en een excuus om uren samen door te brengen terwijl hij me alles leerde wat hij wist. Daarom was ik gevloerd toen hij me recht in de ogen keek en me vertelde dat mijn "delicate" handen nooit een gereedschap zouden aanraken terwijl hij in de buurt was.
Ik heb twee broers, maar ik ben de enige die geïnteresseerd is in houtbewerking en huisreparaties, wat hem mateloos irriteert. Ik hou ervan om meubels te maken, flip Goodwill-vondsten, en wil uiteindelijk een opknapper kopen die ik met mijn eigen handen kan herstellen. Ook al ben ik de enige in onze familie die geïnteresseerd is in het leren van zijn vak, hij weerhoudt me er voortdurend van om vaardigheden op te doen. Ik moet mijn toevlucht nemen tot YouTube en TikTok-tutorials om erachter te komen hoe ik mijters moet knippen of noppen moet vinden omdat hij lacht - of erger nog, zwaar zucht - elke keer als ik hem om begeleiding vraag.
Dit is al jaren aan de gang, maar ik ben koppig en weet dat doorzettingsvermogen hem uiteindelijk zal verslijten. Ik kreeg eindelijk de kans om echt met hem af te rekenen toen ik naar mijn soort vervallen appartement in Chicago verhuisde dat wat finesse nodig had om me leefbaar te voelen. Ik begon hem uit te nodigen om kleine dingen te repareren en meubels te bouwen, en in plaats van neerploffen op de... bank zoals hij wilde dat ik zou doen, ik zou daar gewoon rustig staan en hem zien werken, zodat ik kon leren door observeren. Gespannen stilte was de soundtrack van zijn werk, onderbroken door hameren of boren, en ik ging op mijn tenen staan om over zijn schouder te kijken terwijl hij zijn best deed om me te blokkeren. Project na project gingen we door deze dans, en uiteindelijk begon hij met tegenzin te vertellen wat hij aan het doen was. ik heb geleerd hoe gipsplaat patchen, doe-het-zelf radiatorhoezen en bouw een volledig nieuw keukeneiland terwijl hij de instructies doorkreeg. Niets van deze informatie is per se vrijwillig gegeven, en hij onderschat nog steeds waartoe ik in staat ben. Maar zo nu en dan zie ik hem glimlachen terwijl ik hout schuur of zakgaten boor.
Er is ook niets beter dan een DIY af te maken, hem een foto van het eindresultaat te laten zien en zijn geschokte gezicht te zien. "Jij hebt dit gemaakt?" vroeg hij elke keer, zette zijn bril op en zoomde in op de foto, alsof hij op de achtergrond een kassabon zou vinden die het tegendeel bewijst. Deze interacties maken me altijd even zelfvoldaan, blij en grondig beledigd.
We zien nog steeds niet veel dingen met elkaar in gedachten, en hij zou nog steeds liever hebben dat ik meer geïnteresseerd ben in borduren dan reparaties aan huis, maar we beginnen langzaam een hoek om te draaien. Hij knijpt nog steeds in de brug van zijn neus als ik iets ter sprake breng dat meer betrokken is dan Commando het strippen van een frame om... de muur, maar ik denk dat hij diep van binnen trots is dat iemand in zijn familie ervan houdt om op dezelfde manier te bouwen als hij doet.
Voor mijn 32e verjaardag dit jaar overhandigde hij me een sprankelend roze tas met paars vloeipapier. Toen ik hem opendeed, zat er een DeWalt accuboormachine in. We keken elkaar aan en glimlachten, hij verslagen en ik met een brok in mijn keel. 'Dus ik heb een idee...' zei ik tegen hem terwijl ik op de tas klopte. Hij deed wat hij altijd doet, in de brug van zijn neus knijpen. "Ik kan maandag voorbij zijn," zei hij hoofdschuddend - maar deze keer met een halve glimlach. Ik ben tenslotte de dochter van mijn vader.
Marlen Komar
Bijdrager
Marlen is eerst een schrijver, als tweede een vintage verzamelaar en als derde een donutfanaat. Als je een passie hebt voor het vinden van de beste taco-joints in Chicago of als je wilt praten over Doris Day-films, dan denkt ze dat een afternoon coffee-date in orde is.