Mijn man en ik hebben onlangs onze thuiskantoor, leegmaken zodat we de vloer opnieuw konden lakken. Allerlei vondsten kwamen boven - dierbare familiefoto's, ansichtkaarten van oude vrienden, restaurantbonnen van een reis naar Italië, toen we echt ergens heen gingen. Maar de 10 rennende voet kookboeken, bijna allemaal verworven door moi, elk met misschien twee of drie gespikkelde pagina's met ezelsoren die het daadwerkelijke gebruik aangeven? Hoe ben ik erin geslaagd om, gezien mijn beperkte kookrepertoire, zo'n verscheidenheid te verzamelen - veel slechts flitsen in de pan - en hoe komt het dat ik het niet kan verdragen om er een weg te geven?
Ik ben niet de enige die snakt naar het gezelschap van recepten. Ik heb zelden de tijd en energie om het voor elkaar te krijgen. Tijdens al die paniekaankopen vorig jaar, de verkoop van kookboeken is naar verluidt met 17 procent gestegen. Dit ondanks het feit dat ze verwijzen naar een tijd waarin recepten, zoals synoniemen en geweldige citaten, moesten moeizaam op de ouderwetse manier worden teruggevonden: door rond een boekwinkel te gaan staan en in het geheim notities.
Tegenwoordig, wanneer ik verlamd ben voor de kachel en een specifieke how-to nodig heb ("No-Fail Turkey Gravy for Dummies", zeg ik), ga ik rechtstreeks naar internet. Toch hier in onze nieuwe thuiskantoor, staande tussen mij en zonnige open planken klaar voor meer kunstzinnige displays, doemen verouderde artefacten op als een 1984-editie van "Joy of Cooking", compleet met een recept voor wasbeer.
Oh, en kijk, vlak naast een boekdeel dat volledig is gewijd aan tarte Tatin: "From Julia Child's Kitchen", de grote klassieker, ondertekend door de auteur niet minder en haar man, Paul. De band vertoont flatterende gebruikssporen, maar dat is niet aan mij te danken. Het kwam bij ons huishouden toen ik het van de stoep griste nadat een nettere buurman het huis had schoongemaakt. Een dezer dagen mag ik hem zelfs openmaken.
Het dwangmatig verzamelen van kookboeken suggereert een triomf van fantasie ("Op een dag moet ik bladerdeeg onder de knie krijgen") over gezond verstand ("Als je moet, Google het dan!"). Bij elke aankoop hoort een gerelateerde vraag: als je de nieuwste foodporno van Smitten Kitchen wilt, hoort die dan in de keuken of op het nachtkastje?
Pure lust voor Maida Heatter's Chocolate Buttermilk Layer Cake terzijde, kookboeken met foto's zijn de vertrouwde vriend van een voyeur. Het is niet nodig om shitakes zwart te maken met een steekvlam, zeg ik, als je onder een deken kunt kruipen en zien hoe J. Kenji López-Alt doet het in plaats daarvan.
Het onvermoeibare tempo van een typisch recept kan ook helpen om de hersens te kalmeren van het laatste nieuws over de opwarming van de aarde en de ex-minnares van Donald Trump. Om Jane Kramer, de bekende schrijfster en zelfverklaarde kookboekverslaafde, te parafraseren: als je niet kunt slapen, pak dan het recept van chef-kok Joël Robuchon voor aardappelpuree. Gewoon nadenken over de verhoudingen in deze ongrijpbare emulsie - 1/2 lb. boter per 2 pond. aardappelen - kan je eronder brengen. (Van plan om zijn versie van aardappelpuree op Thanksgiving te serveren? Laat me het 832 pagina's tellende oeuvre van de chef aanbevelen, "The Complete Robuchon." Of ach, ga gewoon naar AT's zustersite, The Kitchn).
Het is deels de tactiele factor die papieren recepten zo verleidelijk maakt. Hoewel heet vet vreselijke dingen met een scherm kan doen, kan het vergeelde kookboekpagina's een flatterende glans geven, en doorschijnende markeringen sprekender dan emoji's. Dan is er nog de spannende eye candy van kookboeken in perfecte volgorde gestapeld of opgesteld. Trouwens, zou dat alfabetisch zijn, of het beste op kleur, thema, auteur of moeilijkheidsgraad? Ervan uitgaande dat u schapruimte heeft of een heel grote salontafel.
Een oude vriend, die met enige wanhoop ons rommelige appartement de maat nam, gaf me een zacht duwtje in de richting van Marie Kondo door te suggereren dat ik een app download die ze gebruikt om al haar recepten online te ordenen. Ze zag me ineenkrimpen van ongeloof en vroeg sluw of ik misschien liever een kookboekvleugel in The Museum of Debby wilde plaatsen.
Nu denk ik dat ik het kan organiseer al die kookboeken in de volgorde waarin ik ze kocht, wat een weergave van mijn persoonlijke verleden opleverde, te beginnen met de roerbakgerechten van de jaren zeventig ("Eat It!", wulps geïllustreerd door R. Crumb) en culminerend in het comfortvoedsel van de jaren 2020 (“The Nom Wah Cookbook”, bezaaid met wellustige snapshots van de dim sum van het restaurant).
Een woord van advies over die laatste aanwinst, gedaan tijdens heimwee naar de pre-pandemische dagen. Nom Wah's recept voor raapcakes is een moordenaar. Stel voor dat je het op een avond aandachtig leest en geniet van de beschrijvingen van pellen, raspen, wringen, stomen, afkoelen, braden, plateren en garneren. Zet het boek dan tegen een muur waar je het kunt zien, en reserveer een tafel.