Om meer geld vragen kan moeilijk zijn, of je nu op sollicitatiegesprek bent voor een nieuwe baan, je baas om loonsverhoging vragen, of werk als freelancer en onderhandel regelmatig over uw tarieven. Loopbaancoaches en geldexperts suggereren bijna altijd dat mensen om meer geld vragen dan het eerste aanbod. Maar het is één ding om na te denken over het vragen om een hoger tarief, en iets heel anders om het daadwerkelijk te doen.
Als freelance schrijver, en in het bijzonder als persoon van kleur, heb ik er vaak voor terugdeinzen om met klanten en redacteuren over mijn tarieven te onderhandelen. In een poging om niet "moeilijk" over te komen en de klant kwijt te raken, zou ik genoegen nemen met minder. Ik heb maandenlang te weinig betaald voor mijn diensten, ondanks dat ik een gekwalificeerde schrijver ben met tientallen tevreden klanten. Wanneer iemand me naar mijn tarieven vroeg, bood ik vaak het eerste lage nummer aan dat in me opkwam.
Dit werkte op een aantal manieren averechts: door ja te zeggen tegen alle kansen die op mijn pad kwamen, hoe dan ook weinig, ik moest vaak meer projecten aannemen dan waar ik tijd voor had om aan mijn inkomen te komen doelen. Ik dacht dat ik mijn klanten een plezier deed door minder te vragen, maar in feite minimaliseerde ik de tijd die ik beschikbaar had om aan elk project te werken. Als gevolg daarvan ging de kwaliteit achteruit en voelde ik me schuldig, wat mijn vermogen om te werken verder belemmerde.
Uiteindelijk leidde dit tot veel stress en burn-out. Ik wist dat dit model niet werkte. Ik kon mezelf niet blijven onderwaarderen, want uiteindelijk ging niemand blij naar huis.
Dus besloot ik om één ding tegelijk te veranderen, te beginnen met een idee dat ik oppikte uit de discussies van een paar collega-freelancers op Twitter: wat als ik maakte een tariefgrafiek en plakte deze op mijn computerscherm, zodat ik de volgende keer dat ik in gesprek was met een klant, niet instinctief naar de laagste figuur?
Ik noemde het mijn "Ask for More"-kaart en maakte verschillende versies voor verschillende apparaten, waaronder een digitale voor mijn smartphone en heldere, kleurrijke Post-Its voor mijn laptop en computer. Het beste gedeelte? In plaats van een formele tariefkaart die ik naar mijn klanten zou sturen, hoefde ik me geen zorgen te maken over het mooi of 'redelijk' maken van deze kaart. Het was hier alleen voor mijn referentie.
Wat betreft het beslissen wat ik zou vragen, heb ik verwezen naar enkele van de verschillende gratis online tools die freelancers helpen bereken hun uurtarieven en projectkosten. Al snel had ik voor elk type project een paar cijfers geschetst, een uurtarief voor ad-hocprojecten, en tarief per woord voor journalistieke projecten, een projectgebonden vergoeding voor branding- en marketingwerk, enzovoort Aan. Nu, wanneer ik een klant bel om de details van het project en de vergoeding te bespreken, haal ik diep adem, kijk naar mijn grafiek en zeg het cijfer hardop zonder erover na te denken.
Op deze manier hoef ik niet veel tijd met mezelf te overleggen of het "oké" is om een bepaald aantal te citeren of in oude gewoonten te vervallen en om minder te vragen. Nu hoef ik alleen nog maar voor te lezen wat er voor me staat. Natuurlijk is elk project anders en soms helpt het om flexibel te zijn, maar het hebben van deze grafiek gaf me een sterke basis om mijn projecten te prijzen. In een paar weken tijd ging deze grafiek van mijn oproepassistent naar een vast onderdeel van mijn freelance-bedrijf.
Om het beter te maken, ben ik van plan om elke paar maanden mijn offertekaart opnieuw te bekijken. Ik leer constant nieuwe dingen in mijn werk en werk met klanten aan grotere en meer uitdagende projecten. Ik ben aan het bijscholen, dus ik verdien het om gepast betaald te worden voor wat ik aan tafel breng. Om dit weer te geven, heb ik ook een bewerkbare whiteboard-stijlgrafiek gemaakt. Aan de ene kant heb ik de soorten projecten opgesomd waar ik vaak aan werk; aan de andere kant schreef ik een lijst met prijzen waarvoor ik me een beetje ongemakkelijk voelde - omdat vragen om meer soms nog steeds moeilijk voelt, maar de enige manier waarop ik beter zal worden, is door die vraag te oefenen. Of ik nu aan het mailen was met een redacteur over mijn volgende project, of aan het netwerken was in een online evenement, ik had altijd de juiste cijfers bij de hand. Telkens wanneer het onderwerp geld ter sprake kwam, haalde ik mijn kaart tevoorschijn en deed de vraag.
Deze praktijk heeft mijn manier van werken echt veranderd. Het liet weinig tot geen plaats over voor mijn gebrek aan zelfvertrouwen. Telkens wanneer ik de steek van het bedriegersyndroom voelde, hield ik mijn kaart vast, las de bevestigingen en noteerde een prijs waar ik blij mee was.
Het beste gedeelte? De meeste klanten zeiden zonder aarzelen ja. Dit gaf niet alleen mijn zelfvertrouwen een boost, maar het deed me ook nadenken over hoe ik mijn projecten prijs op basis van hoeveel ik mezelf waardeer. En hoewel ik zeker gedachten voel als "Ik ben niet de beste schrijver", "Ik ben nog steeds een nieuwe schrijver", en "Ik verdien zo'n hoog tarief niet", kruipt van tijd tot tijd in mijn gedachten, weet ik ook dat onderladen totdat ik de hypothetische "betere" plaats bereik, een gewoonte is die niemand ten goede komt een.
Door deze eenvoudige oefening heb ik geleerd dat ik niet op een gouden dag hoef te wachten om op te laden wat ik waard ben. Soms moet ik gewoon diep ademhalen en het nummer op mijn kaart voorlezen, ook al voel ik me doodsbang om het te zeggen.