Waargebeurd verhaal achter het bezoek van prinses Diana aan NYC: wat de kroon wegliet

In de laatste aflevering van De kroonIn het vierde seizoen zien we de jonge prinses Diana (gespeeld door Emma Corrin) een van de belangrijkste opdrachten van haar koninklijke carrière op zich nemen: een volgepakte driedaagse reis naar New York, haar eerste solo-opdracht. Zoals afgebeeld in de serie, was het bezoek een staatsgreep. Diana's empathie en glamour waren in gelijke mate te zien, en Amerikanen stroomden toe om een ​​glimp van haar op te vangen. "Ze is perfect!" vertelt een jonge man aan een nieuwsverslaggever. En, verwijzend naar de huwelijksproblemen van Diana en Charles: "Als ze haar daar niet willen, zouden we haar hier graag hebben."

De realiteit van Diana's bezoek in februari 1989 was vrijwel hetzelfde. New Yorkers eisten kaartjes voor een liefdadigheidsgala om in haar aanwezigheid te zijn en werden ontroerd door beelden van haar bezoekende zieke kinderen. De reis was het begin van wat een substantiële relatie tussen prinses Diana en de stad zou worden. Ze zou terugkomen voor spraakmakende evenementen zoals de CFDA-awards, ze hield uiteindelijk de beroemde liefdadigheidsveiling van haar jurken op het hoofdkantoor van Christie's Park Avenue, en ze ontwikkelde diepe vriendschappen met prominente bewoners zoals

Harper's Bazaar redacteur Liz Tilberis.

Je vraagt ​​je af wat er voor Diana in New York City zou zijn geweest als ze meer tijd had gehad. Het is gemakkelijk om je een willekeurig aantal reizen voor modeshows, Broadway-binges of black tie-affaires voor te stellen, of zelfs om een ​​hele tweede act voor haar aan de overkant van de vijver te bedenken. Ze zou niet de enige zijn geweest in haar genegenheid voor New York. De stad heeft immers een bijzondere allure voor royals. De hertog en hertogin van Windsor vonden daar een veilige haven na zijn troonsafstand, en meer recentelijk Meghan Markle trok zich terug van de druk van Windsor Palace om met vrienden mee te gaan voor een babyshower in 2019 in de Mark hotel.

Diana's bezoek kwam tot stand vanwege haar patronage van de Welsh Opera. Op dat moment was de Brooklyn Academy of Music bezig met het samenstellen van haar eerste operaseizoen, en de inaugurele uitvoering zou het gezelschap uit Wales ontvangen voor een productie van Falstaff en een gala-receptie. "Een man genaamd Brian McMaster leidde [de opera]", herinnert voormalig BAM-president Karen Brooks Hopkins zich. “Hij en ik hadden het over fondsenwerving. Ik zei: "Wauw, als je de koningin maar kon krijgen, zouden we echt veel geld kunnen inzamelen." Hij zei: "Ik kan het beter dan de koningin: Diana." Ik zei: "Ga ervoor, schat." ”

Brooks Hopkins en gala-co-voorzitter Beth Rudin DeWoody zagen de $ 2.000 tickets uitverkocht alleen op het woord van Diana's aanwezigheid. (De enige persoon die traag was met betalen, zegt Rudin DeWoody, was Donald Trump.) “Er zijn veel voorbereidingen als je een prinses ontvangt. We hadden elk beveiligingsdetail in de geschiedenis van de mensheid”, zegt Brooks Hopkins. "Als een prinses verhuist, zijn er veel mensen bij betrokken." De covoorzitters reisden naar Londen om de voorbereidingen te bespreken met het personeel van Diana en waren: geschoold in de ins en outs van het koninklijk protocol, waaronder beveiliging, welk eten wel en niet geserveerd kon worden, en hoe de prinses.

BAM voorbereiden betekende het installeren van metaaldetectoren en het verwelkomen van bommensnuffelende honden. Brooks Hopkins schreef over de avond en herinnerde eraan dat groepen zoals het Comité voor Juridische Rechtvaardigheid in Noord-Ierland en het Ierse Northern Het Hulpcomité was van plan om het evenement te houden, en 500 ballonnen die bedoeld waren om de champagnereceptie te versieren, kregen de kibosh van het ministerie van Buitenlandse Zaken. (Een ploppende ballon klinkt te veel als geweervuur ​​voor comfort.) De opstelling van de stoelen vergde vele uren en militaire precisie.

Op de grote avond verscheen de prinses om 18:15 uur bij BAM. ze droeg een ivoren jurk met lovertjes en ze werd begeleid naar een receptie voorafgaand aan de opera zelf. "Iedereen is in het zwart en ze gaat haar koninklijke loge binnen, die we prachtig hadden versierd met al die groenen enzovoort, en ze draagt ​​​​wit. Er gaat een soort snik uit de menigte, vanwege haar schoonheid en de mode van dit alles, "zegt Brooks Hopkins. Diana woonde in de pauze een champagnereceptie bij en zat de lange opera door. Na de voorstelling vervoerde een colonne haar van Brooklyn naar het centrum van Manhattan voor een zittend diner voor 850 personen in de Winter Garden. Gasten waren onder meer burgemeester Ed Koch en Bianca Jagger.

Diana was op de armen van Brian McMaster en Harvey Lichtenstein van BAM de trappen van het podium beklommen. Rudin DeWoody zat met de prinses aan een tafel. “We kletsten wat. We hadden het over onze kinderen', zegt ze. “Ik herinner me dat ze duidelijk een jetlag had en ook deze lange opera moest doorstaan. Het eerste wat ze deed was het stokbrood aan tafel pakken en gulzig beginnen te eten. Natuurlijk waren er veel regels over wat er wel of niet in haar eten mocht. Er is geen knoflook, geen ui, wat dan ook.”

Het succes van het gala transformeerde BAM, dat destijds een opkomende organisatie was die niet noodzakelijkerwijs kon rekenen op de aandacht van veel van de belangrijkste kunstfilantropen van New York. "Het was een van die avonden waarop je je alles herinnert wat er is gebeurd, zelfs al die jaren later", zegt Brooks Hopkins. “Echt, voor BAM heeft het ons op de kaart gezet. Iedereen wilde erbij zijn. Beroemdheden, rijke mensen waar we nooit eerder toegang toe hadden gehad, alle grote New Yorkse families. Het was gewoon een van die geweldige nachten.”

In 1989 was Verona Middleton-Jeter de hoofdbeheerder van tijdelijke huisvesting voor daklozen bij Henry Street Settlement, een sociale dienstorganisatie in Lower East Side. Ze leidde een zelfhulpprogramma waarbij vrouwen in dienst waren die de programma's van Henry Street voor dakloosheid of huiselijk geweld hadden doorlopen. "Deze vrouwen waren er echt trots op dat ze een kans kregen, en ze werden een van de belangrijkste pleitbezorgers voor dakloze vrouwen met gezinnen en huiselijk geweld", zegt Middleton-Jeter. Weken voor Diana's bezoek, toen Middleton-Jeter door de uitvoerend directeur van Henry Street te horen kreeg dat de schikking een van de tussenstops op de reis van de prinses zou kunnen zijn, was ze sceptisch. “Hij zei: ‘Verona, doe het! Laten we het doen voor Henry Street.' Ik zei: 'Oké, als dat is waar we het voor doen. We zullen duidelijk zijn dat we het doen om Henry Street meer bekendheid te geven. Ik verwacht niet echt dat prinses Diana iets doet om daklozen aan een baan te helpen'", herinnert ze zich.

Het personeel en de bewoners van Henry Street stonden buiten te wachten toen Diana uit de auto stapte. “Ik liep naar de auto en deed precies wat ik niet mocht doen, haar de hand schudden. Ze stapte uit en zei: 'Hé, we dragen dezelfde kleuren'", zegt Middleton-Jeter. “En dat was dat. Ze was gewoon zo nuchter. Ik had geen tijd om zenuwachtig te worden. Dus ze sneed gewoon door al mijn angst heen.”

Middleton-Jeter had ervoor gezorgd dat leden van de zelfhulpgroep met de prinses konden praten. Een vrouw, Shirley, was bijzonder opgewonden. “Ze hield gewoon zo van prinses Di en was zo blij om deel uit te maken van de groep om haar te ontmoeten. Shirley keek haar aan en zei: 'Oh mijn god. Maar je bent zo mooi!' Nou, ik dacht dat ik zou sterven!' zegt Middleton-Jeter. "We hadden allemaal gezegd: 'Kijk, we moeten deze kant op, die kant op.' Toen Shirley naar haar keek en dat zei, lachte ik gewoon. Dat is de foto die viraal ging.”

De vrouwen in de groep en enkele bewoners konden met Diana praten. Ze zat op het bed van een jonge jongen en vroeg hem naar een poster die hij had opgehangen. Middleton-Jeter beschrijft dat ze op een natuurlijke manier met de bewoners praat en veel interesse toont in huiselijk geweld. “Toen ze naar het kinderdagverblijf ging, leek ze echt in de kinderen te kruipen. Het was een nieuwe kans om haar bezorgdheid te tonen en met mensen om te gaan, maar op een niet-pretentieuze manier. We waren allemaal verbaasd", zegt ze.

Toen Diana de straat opkwam, werd ze opgewacht door een enorme menigte weldoeners. Er werden barrières opgericht om de menigte weg te houden, en de prinses werd geleid door haar bewakers. 'Omdat ze zouden proberen haar weg te houden van de menigte, was de hele Lower East Side zo opgewonden dat ze daar was. Ze zou naar buiten gaan waar ze wilden dat ze ging om een ​​kind gedag te zeggen. Er was een klein meisje dat tulpen had, en Diana verbrak gewoon de lijn en ging naar dit kind en zei hallo, "zegt Middleton-Jeter.

Later die dag zou Diana een stop maken bij FAO Schwarz voor een lunch om speelgoed van Britse makelij te vieren. Op haar laatste dag in New York ging ze naar het Harlem Hospital, waar ze kinderen met aids bezocht. Ze wiegde een zevenjarige jongen en sprak met doktoren over de ziekte. “Onze eigen royalty, wat dat ook is, een democratie of een republiek of wat dan ook, hebben het niet gedaan iets dat bijna zo symbolisch is als deze dingen die je vandaag doet,” kreeg ze te horen van Dr. Margaret Hegarty, de Los Angeles Times destijds gemeld.

Nadat ze officieel haar teen in het water van New York had gedompeld, kon Diana terugkeren naar de stad voor persoonlijke bezoeken waardoor ze kon opbloeien. Na haar scheiding in 1992 van prins Charles groeide haar affiniteit met New York alleen maar. In januari 1995 werd Liz Tilberis door de CFDA geëerd met een prijs voor redactionele prestatie. De prinses vloog met de Concorde naar New York om haar vriend de prijs te overhandigen in de staat New York Theater in Lincoln Center, haar nauwsluitende jurk van Catherine Walker en haar gladgestreken kapsel krantenkoppen.

Ontwerper Stan Herman was destijds voorzitter van de CFDA. “Ze was waarschijnlijk fysiek op het hoogtepunt van haar uiterlijk. Ik bedoel, de gladde gouden lokken die er zo strak uitzagen dat je er voor altijd met je hand doorheen kon gaan. De jurk, de verlegen blik die ze overal bij zich droeg”, herinnert hij zich. “Het leuke was de ontvangende lijn, want iedereen, iedereen wilde op de verdomde ontvangende lijn zijn. Het was onmogelijk. Ik wist het niet eens zeker l aan de lijn zou komen... Ze maakte het CFDA-gala al spectaculair door haar aanwezigheid.'

Haar frequente reizen naar New York werden gekenmerkt door een verblijf in de Carlyle en bezoeken met vrienden als ontwerper Marguerite Littman, Lana Marks en Lucia Flecha de Lima. In 1997 ging ze bij Tina Brown lunchen in het Four Seasons - de enige keer dat Diana daar at, volgens Julian Niccolini, destijds mede-eigenaar. “Toen ze de kamer binnenkwam, omdat ze eerst alleen binnenkwam, deed het denken aan de dag dat Jackie Onassis voor het eerst binnenkwam. De hele eetkamer stond stil', zegt hij. “De meeste van deze mensen waren Wall Street-jongens, advocaten, vastgoedmagnaten. Ze konden gewoon niet geloven hoe mooi, hoe geweldig deze vrouw was. Het was een heel moment.” Diana droeg een groen Chanel-pak. Het was de laatste maaltijd die de vrienden zouden delen.

Wat uiteindelijk het meest opvallende evenement van de prinses zou worden, was de veiling van haar jurken in 1997 bij Christie's. Op voorstel van haar zoon William verkocht Diana 79 van haar beroemdste jurken op het veilinghuis ten voordele van het Royal Marsden Hospital Cancer Fund en de AIDS Crisis Trust, die Littman had Gesticht. De verkoop bracht $ 3,25 miljoen op.

Chef-kok en auteur Alex Hitz raakte bevriend met Diana via Littman. "Diana zei tegen Marguerite: 'Ik ga je mijn jurken geven.' En Marguerite zei: 'Oh mijn god, kleed ik me zo slecht?' Maar wat ze bedoelde was ze zou ze laten veilen voor het goede doel van Marguerite.' Hij herinnert zich de dagen voorafgaand aan de veiling als een non-stop vlaag van... werkzaamheid. “Toen ze naar New York kwamen om de jurken te verkopen, duurde dat een week lang. Lollapalooza van Diana en alle diners en alle feesten. We waren allemaal samen in de Carlyle', zegt hij.

Voor Nancy Valentino, een staflid van Christie's die deel uitmaakte van het team dat de verkoop organiseerde, zal de nacht nooit worden vergeten. “Als staf hadden we protocolvergaderingen. Je weet wel: 'Niet naderen, stil blijven, naar beneden kijken' of wat dan ook. En de trap op komt deze lichtgevende, verbazingwekkende, soort engelachtige, mooie persoon... Toen je haar zag, toen je in haar aanwezigheid was, wist je dat je in de aanwezigheid was van iemand die buitengewoon was”, zegt ze. "Ze was warm en vriendelijk, keek iedereen in de ogen en bedankte hen." Het was haar laatste bezoek aan een stad waar ze zoveel van hield en die duidelijk van haar hield. Twee maanden later zou ze weg zijn.

Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io.