Bijna elke keer dat ik een dagtocht naar Boulder maak, voel ik een magnetische aantrekkingskracht om een omweg te maken en langzaam langs de twee verdiepingen tellende duplex te kruipen waarin ik woonde toen ik student was aan de Universiteit van Colorado. Het jagersgroene hek dat zich om het terras wikkelt en de gigantische eik die de voortuin in de schaduw stelt, zijn er nog steeds, maar afhankelijk van het jaar krijg ik nieuwe aanwijzingen over wie noemt deze speciale plek "thuis" - dingen zoals posters die in de ramen worden weergegeven, een wiebelige bierpongtafel in de voortuin, of, meestal recentelijk, vogelvoeders en fonkelende lichten.
Echt, het is een kunst om langs je oude huis te rijden - van je schrap zetten voor de talloze emoties die opborrelen tot op de een of andere manier geluk hebben en binnen worden uitgenodigd voor een rondleiding.
Mijn reizen in Boulder zijn enigszins voyeuristische excursies. Rijdend langs mijn universiteitshuis roept krachtige herinneringen op, blij en verdrietig, van enkele van de meest vormende twee jaar van mijn leven.
Het was in mijn kelderappartement in Boulder waar ik het telefoontje kreeg dat ik was aangenomen bij een plaatselijke krant, die mijn journalistieke carrière zou lanceren. Het was onder de boom dat ik urenlang huilde toen ik erachter kwam dat mijn ouders in feite zouden gaan scheiden en ons kleine gezin van drie zou breken. Het was ook de setting van enkele van mijn dierbaarste herinneringen aan mijn vader, niet lang voor zijn terminale kankerdiagnose. Hij bewoog me in en uit, en op mijn 21e verjaardag organiseerde hij een verrassingsfeestje (met een vaatje verstopt in de douche!) en leerde me een lesje diplomatie. (Hij liet mijn buren weten dat we zouden vieren tot 22.00 uur en vervolgens naar de bars gingen - maar als het geluidsniveau te luid was om me te bellen en, trouwens, langs te komen voor cake en bier!)
Als we langs een oud huis rijden, kunnen we ons inderdaad veel verschillende ervaringen herinneren die we associëren met het leven daar, zegt Saba Harouni Lurie, LMFT, en de eigenaar en oprichter van Take Root Therapy in Los Angeles. Soms kunnen de niet-overeenkomende emoties je allemaal tegelijk raken.
Zo woonde Harouni Lurie 10 jaar in hetzelfde appartement. Ze bracht er haar vroege volwassenheid door terwijl ze de persoon werd die ze nu is. Ze ontgroeide uiteindelijk de ruimte toen ze trouwde en een baby kreeg.
"Ik voel zoveel dankbaarheid als ik voorbij rijd, en ik voel ook verlangen en pijn", zegt ze. “Ik mis de verschillende versies van mezelf die daar leefden. Ik mis de ervaringen die ik daar heb gehad.”
De sleutel tot het maken van deze trip down memory lane, zegt Harouni Lurie, is om jezelf de ruimte te geven om die gevoelens te voelen en te eren als ze naar boven komen. Het is zo simpel.
Nieuwsgierig of anderen dezelfde aantrekkingskracht voelen om langs vorige huizen te rijden, heb ik onlangs op Facebook gepost en mijn vrienden om hun verhalen gevraagd. Eentje vertelde me hoe haar zoon zijn thuiskomstdatum afhaalde in een huis waar haar familie tien jaar had gewoond. Hij vroeg om naar binnen te gaan en ontdekte dat zijn Silly Putty nog steeds in zijn oude slaapkamertapijt was gesmolten. Een andere vriend zei dat haar zwager naar zijn ouderlijk huis in New Jersey ging en dat de eigenaren hem binnen lieten. Uiteindelijk hielp hij mee in de tuin die hij en zijn vader begonnen toen hij nog een kind was.
Dan is er dit succesverhaal: Perry White, de medeoprichter en redacteur van Wheelie Geweldig, een fietsgids, ging met het gezin op reis naar waar hij opgroeide in Livonia, Michigan, en reed door zijn oude buurt. Toen hij stopte bij de stoep tegenover zijn oude huis - de plek waar hij tot zijn 16e had gewoond - besloot hij een foto te maken. Hij poseerde voor zijn voormalige huis met zijn kinderen terwijl zijn vrouw snel een foto maakte.
"Net toen we dat deden, reden de eigenaren van het huis door de straat en trokken de oprit op", zegt White.
Hij schaamde zich eerst. Maar voor hij het wist, werd hij uitgenodigd voor een rondleiding door de ranch met drie slaapkamers, en zijn kinderen begonnen in de achtertuin te spelen met de kinderen van de huidige huiseigenaren.
Misschien word ik ooit uitgenodigd om een kijkje te nemen in mijn oude studentenflat. Maar tot die tijd zal ik de gevoelens eren die ik voel als ik er langs rijd.