Vind je de producten die we hebben uitgekozen? Ter informatie, we kunnen geld verdienen via de links op deze pagina.
De ontwerper legt uit hoe hij een blauw verhaal creëerde in dit koloniale huis in Watch Hill, Rhode Island.
Francesco Lagnese
Tom Scheerer: Rechts van de kapstokspiegel, aan de rand van Block Island Sound. Ik heb tegenwoordig behoorlijk wat met kaarten gedaan - het is geruststellend om je eigen weg te vinden. Ik ken veel mensen die hier komen kijken naar Watch Hill. De familie van mijn cliënt en die van mij gaan ver terug. Zij en haar man kochten het onroerend goed van haar ouders.
Is dit een van die niet-zo-bescheiden 'huisjes' doorgegeven door generaties?
Het huis is slechts 12 jaar oud. In feite hebben de huidige eigenaren haar ouderlijk huis, een soort modernistische plek met dekken, platgedrukt om dit uitgestrekte huis in een zeer traditionele stijl voor zichzelf en hun drie kinderen te bouwen. Voordat ik langskwam, had de vrouw met een andere decorateur gewerkt, maar ze wist dat hun inspanningen tekortschoten. Het huis voelde nogal formeel, nogal sober en institutioneel - een beetje als een bank. De grote witte kamers schreeuwden om textuurbelang. Ik wilde dingen humaniseren door gezelligheid, lichtheid en opgewektheid te injecteren.
Dat zou de epigraaf kunnen zijn voor je nieuwe boek, Tom Scheerer Decoreert. Hoe is dit hoofdstuk begonnen?
Toen ik de imposante hal van twee verdiepingen zag, ging er een gloeilamp uit - Engelse landhuizen! Ik ging meteen naar mijn David Hicks-boeken, draaide me om naar een foto van dat vaasbehang dat hij in de jaren 1960 populair maakte, en dacht: hier gaan we. Het is fris en informeel genoeg om deze plek het gevoel te geven dat hier iemand woont. Nadat we die verklaring in het blauw hadden afgelegd, werd het huis een heel blauw verhaal. Elke kamer heeft een ander soort blauw. Ik ben nooit een van die mensen geweest die elke kamer in een schokkende andere kleur wil, zoals een design showhouse. Soms kleur ik slaapkamers in zodat je kunt zeggen: 'Oh, ga naar de roze kamer.' Maar het hebben van een samenhangende kleurenkaart beneden draagt bij aan een algemeen gevoel van gemak.
Toch heb je het kleurenwiel behoorlijk ver gedraaid.
Wanneer een kleurenschema te serieus wordt genomen, verliest het zijn kracht. Je moet weten wanneer je terug moet trekken. Een tweekleurenschema kan geweldig zijn, maar er moet wat opluchting zijn, of het komt te pat en maakt alles stijf lijken. Ik probeerde het echt in de woonkamer te mengen - aqua, koningsblauw, een bijna marine in deze linnenprint, schokken van geel, bruin, rood en groen hier en daar. U kunt groen toevoegen aan elk schema. Er zal altijd een plant of bloemen zijn, dus je kunt net zo goed wat ander groen erin stoppen om met ze te praten. Er is geen ruimte die een beetje groen niet kan gebruiken.
Hoe zit het met dat gesprek in de eetkamer, tussen het klassieke China-trade blauw en de mod-chinoiserie Hicks brown?
Ik gebruik dat China Seas-papier bij elke klus. Ik zal de kleur veranderen en soms overschakelen naar donker op licht. Hier zorgt de donkere achtergrond ervoor dat het eruit ziet als een echt rooster - een natuurlijk voor Watch Hill - en door de trimkleur aan te passen, past het zich in de bestaande architectuur aan. Dit patroon was geen stretch voor mijn cliënt. Ik zei net: 'Herinner je je het Chippendale-behang nog van toen we kinderen waren?' Beide dressoirs zijn hand-me-downs wit geverfd. Er is die oude traditie van het gebruik van meubels die er al is. Mensen schilderden sommige stukken, bedekten andere en trokken er gewoon in. Het is een beetje ongepast om alles te perfect te hebben op een plek als deze.
Sommige van je beklede stoelen komen niet overeen met hun rugleuning. Nog een knipoog naar ouderwets nonchalance?
De printstoelen op de corduroy-bank in de familiekamer zijn niet alleen mijn typische chintzy-ding - de klanten hebben pugs die daar naar boven springen. De stoelhoezen kunnen worden afgeritst, gereinigd en weer worden aangebracht. Ook geeft het een beetje mixen van stoffen een sfeer van improvisatie en informaliteit. Ik wilde zoveel mogelijk zomerse ideeën binnenhalen. Vandaar het riet in de woonkamer.
Het plaatsen van de meubels in die L-vormige ruimte was zeker een jongleeractie.
De woonkamer is enorm. Het is gewoon een soort doglegs. Je wilt veel meubels in een zomerhuis passen, omdat er vaak grote groepen mensen zijn. We zijn erin geslaagd om in drie verschillende zitgedeeltes te komen, en toch werken ze allemaal visueel samen, zodat de groepen zich niet gescheiden van elkaar voelen. Twee gebieden komen face-to-face overeen en de derde bevindt zich aan de andere zijde van transparante vouwschermen. Als je eenmaal voorbij de 'bank tegenover twee stoelen' bent, moet je echt goed nadenken, zodat het er niet gekunsteld uitziet.
Is de lippenstift rood in het blauw-wit gestreepte kantoor van de vrouw een scheutje beachclub-stijl?
De gestreepte muren en de bank waren al op hun plaats, maar ik heb genoeg van een Yankee-streep om te denken, ik kan dit omzeilen. Ik haat verspilling. Dus hebben we wat meubels rood geverfd, de poef opnieuw gestoffeerd en de familiefoto's opnieuw vormgegeven. De coup de grâce plakte twee strips rode MyStik-tape op de middelste foto, precies op het glas.
Zijn er wenkbrauwen opgetrokken in Watch Hill?
Terwijl we het huis aan het doen waren, was de moeder van mijn cliënt nieuwsgierig naar wat de kleine Tommy Scheerer kon bedenken. Ik denk dat ik ze allemaal heb verrast.
