Ik wilde me niet aanmelden voor een register. Nu hou ik van mijn bruiloftsservies

Ik klonk als een 10-jarige die probeerde te stoppen met afwassen, mijn voeten achter mijn moeder slepend terwijl ik items uitkoos voor mijn huwelijksregister.

Natuurlijk was ik opgewonden om met de liefde van mijn leven te trouwen, maar toen we ons in oktober 2017 verloofden, had ik geen idee hoeveel letterlijke spullen zou betrokken zijn bij het creëren van wat mijn verkopers omschrijven als een "sprookjesachtige rustieke elegante" sfeer, wat dat ook mag betekenen. Ik had al zoveel beslissingen te nemen - van de votieven (een mix van roségoud en wit) tot de corsages van de bruidegom (distel en rozemarijn) - dat het voelde onmogelijk om nu ook elk item te bepalen dat ik nodig zou hebben voor mijn verloofde en mij om 'ons leven samen te beginnen'. Om nog maar te zwijgen van de maandag na ons bruiloft, zouden we teruggaan naar ons kleine appartement in de omgeving van Boston dat we de afgelopen vijf jaar hadden gedeeld, dus waren we niet al aan ons leven begonnen samen?

Die dag in de winkel zat ik mokkend in de hoek naast een uitstalling van met inkt gedoopte aardewerkborden omringd door potplanten, overweldigd door keuzes voor dingen die ik niet nodig had. Omdat wie

Mijn moeder, altijd de wijste persoon in de kamer, vertelde me dat ik het zou krijgen serviesgoed of ik het zelf heb gekozen of niet, dus ik kan me er net zo goed voor inschrijven. Bij bruiloften is het het beste om je strijd te kiezen, dus ik koos een set borden. Ik volgde mijn moeder naar de serviesafdeling en wist, ondanks al mijn catering, meteen welke set van mij zou zijn. Ik koos voor eenvoudige porseleinen borden met een subtiele marineblauwe rand, net als degene waarmee ik ben opgegroeid.

Toen ik eenmaal begon, ging ik ervoor. Ik heb wat aqua accentplaten toegevoegd - doorschijnend glas met een werveling in het midden - en een paar bijpassende ovenschaaltjes. Ik schreef me in voor wijd openstaande witte kommen voor salades en bijpassende kleinere voor tussendoortjes; hoekige, moderne wijnglazen; en zilveren servethouders in drie in elkaar grijpende ringen die mijn trouwring weergalmden.

Hier is het ding: hoewel elke doos met registergeschenken die in de daaropvolgende maanden arriveerde meer als een puzzelstukje aanvoelde, terwijl ik probeerde een laatste plek onder het bed of erboven te vinden koelkast pasten, en hoewel ik klaagde: "Ik wil geen dingen, ik wil ervaringen", tegen iedereen die wilde luisteren, gaf mijn register me uiteindelijk enkele van mijn favoriete herinneringen in onze klein appartement.

Met mijn nieuwe serviesgoed kon ik eindelijk de uitgebreide etentjes van mijn Martha Stewart-dromen organiseren, 10 mensen uitnodigen met een opzegtermijn van een paar dagen voor een Halloween-feest met Harry Potter-thema of een zelfgemaakte pasta buffet. Ik stelde een pizza-off samen om een ​​al lang bestaand debat onder vrienden rond dunne korst versus dikke korst te beslechten, ging het tegen elkaar opnemen met een paar mensen op wiens chili had de meeste pit en organiseerde een meisjesavond, waarbij elke gastwijn werd geserveerd in een echt glas in plaats van een SOLO-beker en popcorn met daarop M & M's in een perfect klein kom.

Bijeenkomsten als deze zijn de ervaringen die ik het meest mis nu ik dat ben thuis vastzitten. En op dit moment zorgt het uitbreken van mijn luxe serviesgoed voor 'dates' op vrijdagavond op onze veranda en het tonen van ons dwaze taco-rek op dinsdag ervoor dat de dingen op de een of andere manier een beetje normaal aanvoelen. Ik had nooit gedacht dat ik ons ​​bruiloftsservies regelmatig zou gebruiken, laat staan ​​dat het me zoveel vreugde zou brengen.

Dus voor iedereen die 'ervaringen boven dingen' aanprijst, zijn hier vijf lessen die ik heb geleerd over een traditioneel register in de twee jaar sinds ik de mijne heb gemaakt:

Kayla komt uit Hopkinton, MA. Ze is overdag marketeer en 's nachts freelancer, ze is een gepassioneerd hardloper, zwemster en eter.