Elk item op deze pagina is met de hand uitgekozen door een redacteur van House Beautiful. We kunnen commissie verdienen over sommige van de items die u koopt.
Kort voordat ik afstudeerde, kocht ik een paar peper- en zoutstrooiers bij een Target in een buitenwijk van Long Island. Ik stelde ze voor op een ronde, witte tafel in een bescheiden appartement. Ik zei tegen mezelf dat ik ze in de doos zou bewaren tot ik een keuken had die van mij was.
Zeven en een half jaar later staat er een ondiepe, rechthoekige opbergbak op de vloer van de kast in mijn kinderkamer. Binnenin is een verzameling items die ik al lang heb afgebeeld in de woonruimte in Brooklyn waar ik nog geen huurovereenkomst voor moet ondertekenen. Gebroken witte mokken met vervaagde fruitmotieven; ivoorkleurige peper- en zoutvaatjes in de vorm van uilen; extra Moleskine-notitieboekjes, voor als ik de anderen heb gevuld.
Zonder het te beseffen, raakte ik gewend aan dit soort wachten. De paarse verf op mijn slaapkamermuren heeft me jarenlang gekweld. De kleur was een compromis dat mijn zus en ik hadden gesloten toen we een kamer deelden; en toen ze verhuisde, leek het zonde om het te veranderen. Ik ging ook weg.
Het idee om tijd en geld te investeren in het veranderen van mijn huidige ruimte terwijl het mijn doel was om een nieuwe te vinden, klopte me niet. Als journalist en parttime barre-instructeur was mijn geld zelfs in mijn meest productieve periodes van werk beperkt. Professioneel succes en financiële stabiliteit staan voor mij vaak op verschillende vlakken.
Het was een jaar geleden dat ik me realiseerde dat ik nog niet wegging. Toen ik van het huis van een vriend naar huis reed, besefte ik dat ik nog een tijdje in deze kinderkamer van mij zou blijven. Een krant op haar aanrecht had ons geïnformeerd over het nieuwe coronavirus waar niemand veel van af wist. Wat we dachten dat het twee weken quarantaine zou zijn, werd 12 maanden - en nog steeds tellen - van voorzichtigheid en claustrofobie.
Langzaam begon ik veranderingen aan te brengen. Ik schilderde mijn slaapkamermuren met een roze crème, collages van foto's alsof ze behang waren, organiseerde mijn kast en dressoir. Ik zit vandaag aan een bureau dat ik een paar maanden geleden heb gekocht, onder nieuw samengestelde boekenplanken en naast een pas opgerichte boekenboom.
Bij het balanceren van aspiratie en acceptatie, trachtte ik ook een ander probleem op te lossen. Het trainen en geven van virtuele fitnesslessen met weinig vloeroppervlak was niet ideaal. Dat te doen met familieleden die hun frustratie met de gerelateerde geluiden uitspraken, bleek ernstig onaangenaam te zijn.
Na lang onderhandelen stemde mijn vader ermee in mij de vervallen schuur in de achtertuin af te staan. De inhoud omvatte een kippenhok zonder kippen, een zak turfmos voor wie weet wat, diverse schoppen en verschillende rode benzineblikken. Rattenuitwerpselen stonden langs de omtrek en zonlicht kwam binnen door openingen tussen losse wandpanelen.
Arielle Dollinger
Ik was van plan om al het werk zelf te doen en was teleurgesteld toen ik ontdekte dat onderzoek bevestigde dat mijn ouders zich zorgen maakten over het omgaan met uitwerpselen van ratten. Ik huurde iemand in om de diverse items uit de schuur te halen en het kippenhok te ontmantelen, en vervolgens een verdelger om de ruimte met alcohol te besproeien. En toen was de ruimte van mij.
Alleen schilderde ik de binnenmuren hetzelfde nauwelijks roze kleur als mijn slaapkamer, en vervolgens beige over de buitenkant gerold. Ik heb lichtslingers opgehangen die bedoeld waren om het natuurlijke licht dat door een klein raam met een cirkelvormige bovenkant binnenkomt, aan te vullen in plaats van te overstemmen. Mijn vader heeft me geholpen om een houten balletstang op de voor mij specifieke heuphoogte te installeren.
Op een regenachtige dag in oktober reed ik naar een warenhuis in Queens om vloerbedekking te kopen bij een vechtsportleverancier. In de nasleep van een door pandemie veroorzaakte haast om fitnessapparatuur voor thuis te kopen, was het moeilijk om aan gewichten te komen. In de loop van een aantal maanden verzamelde ik halters en verzamelde ze langzaam in paren.
Ik bracht de vrijstaande zware tas binnen die ik had besteld voordat ik een plek had om hem te bewaren, spijkerde losse wandpanelen op hun rechtmatige posities, hing spiegels voor vormcontroles. Ik heb een kleine opbergbak voor touw toegevoegd om bokswraps en uitrusting op te bergen die anders misschien zou wegrollen. De muren zijn schoon, afgezien van een verticale rij van mijn eigen ingelijste foto's en een paar gouden sierbokshandschoenen van vijf inch.
Arielle Dollinger
Arielle Dollinger
De meeste ochtenden verplaats ik de aarden bloempot die ik gebruik om de scheve deuren af te sluiten die ik nog niet heb gerepareerd. Het is stil als ik de ruimte binnenkom, mijn schoenen uitdoe, op een rubberen vechtsportvloer stap die op hout lijkt.
Eenmaal binnen ben ik grotendeels ontsnapt aan externe stressoren en feedback. In plaats daarvan vang ik mijn eigen ogen op in de spiegels achter de barre. Het is alleen mijn stem die nu kritiek geeft, en het is mijn keuze hoe dat klinkt.
Het houten plafond draagt de witte vlekken van een gedeeltelijke verfbeurt. Ik zeg tegen mezelf dat het een artistieke keuze is, maar de laatste tijd vraag ik me af of ik bang ben om het af te maken. Als ik dat eenmaal doe, weet ik niet wat er daarna komt.
Volg House Beautiful op Instagram.
Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en op deze pagina geïmporteerd om gebruikers te helpen hun e-mailadressen op te geven. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io.