Er is een dorp voor nodig om te brengen Downton Abbeynaar het scherm, en niet alleen omdat het een ensembledrama is. Het maken van een periodestuk vereist veel aandacht voor kostuums, decorontwerp, taal en gedrag nuances, als het verhaal de kijkers ervan gaat overtuigen dat het zich echt afspeelt waar en wanneer het beweert het doet. Dat is waar een persoon als Alastair Bruce binnenkomt. Hij diende als historisch adviseur voor Downton Abbey— de film en de hele oplage van de miniserie.
“Mijn rol is om ervoor te zorgen dat ze de periode volledig begrijpen, en de manier waarop ik begin, is dat ik ze vertel dat ze al hun huidige politieke gedachten omdat, naar mijn ervaring, de meeste actoren vrij sterke, zeer bewonderenswaardige liberale opvattingen hebben over de wereld. Ze komen gewoon niet voor in het denken van een aristocraat uit de periode waar we het over hebben, of zelfs geen van de medewerkers die voor hen werken, die meestal extreem conservatief … Ik denk dat je, vooral als je voor deze adellijke families werkte, niet erg vooruitstrevende opvattingen had, hoewel we dat wel zien in Madeliefje. Daisy vertegenwoordigt de sociale veranderingen en de kansen die zich op dat moment openen voor arbeidersgezinnen.”
"Ik krijg vaak de vraag van mensen die een koninklijke rol spelen: "Hoe moet ik koninklijk zijn?" En in het algemeen zeg ik: 'Je kunt niet koninklijk zijn. Wees gewoon jezelf, maar laat me praten met de andere cast.'
"En ik zeg tegen de andere cast: 'Elke keer dat een lid van de koninklijke familie binnenkomt, moet je opstaan en moet je buigen en je zou ze Your Royal moeten noemen. Hoogheid en meneer of mevrouw en al dat soort dingen.' En heel snel is het het gedrag van de mensen rond die acteur die die persoon eruit laten zien Koninklijk."
"Tegenwoordig geven mensen die denken dat ze een buiging maken, eigenlijk een zogenaamd huishoudster-bob, iets heel anders. Een lichte buiging van de knieën is geen buiging. Een buiging is wanneer je een voet ver naar achteren laat vallen en je gaat helemaal naar beneden zodat je billen bijna de achterkant raken van je been en je laat je hoofd iets ingetogen zakken … Dat is een buiging en we noemen het een hofrever. Ik word te oud om het goed te doen, maar zeer fitte, jonge vrouwen die ervoor hebben getraind om het goed te doen, doen het heel mooi.”
