Ik heb een paar maanden geleden een tafelkleed geërfd en daarmee de meest tastbare link naar het verleden van mijn familie. Het is wit, gehaakt met een ingewikkeld en mooi ontwerp, en het is al generaties in mijn familie. Het is gehaakt door mijn betovergrootmoeder, een in Montana geboren geboren in 1886. Haar moeder, mijn betovergrootmoeder, was inheems; een lid van de Blackfeet Nation. Haar vader was een Ierse immigrant. Ze haakte haar erfgoed-mijn erfgoed - in dit tafelkleed.
Het tafelkleed is bijna 1,80 meter lang en 1,50 meter breed, en mijn betovergrootmoeder weefde het met een sierlijk patroon dat bevat twee symbolen: het ene een symbool uit de cultuur van haar inheemse moeder en het andere een symbool van haar immigrant vader. Het is bedekt met vlekken van generaties oud, een indicatie van de familiediners die het heeft doorstaan. Steken zijn gebroken, waardoor er opvallende hiaten in de esthetiek achterblijven, maar het patroon en de symboliek blijven prominent aanwezig.
Ik ben zwart. Mijn mensen zijn zwart. En zwart zijn in Amerika betekent vaak niet het voorrecht hebben om je afkomst te kennen. Zelfs als we verhalen vertellen, kunnen we onmogelijk alles weten over onze afkomst. En we hebben vaak geen memorabilia om ons te verbinden. Maar ik bezit dit tafelkleed - een aandenken dat enigszins lijkt op wie ik ben en waar ik vandaan kom. Maar toch is het een onvolledig beeld. Dit stukje connectie komt alleen uit mijn moederlijke afstamming en dateert pas 100 jaar terug. Het is maar een klein stukje in het rijke mozaïek dat mijn erfgoed is. De rest blijft een mysterie, een tragische realiteit voor de meeste zwarte mensen.
Iets vast te kunnen houden dat door de handen van mijn voorouder van moederskant is gemaakt, is magisch. Ik voel de moeite die ze heeft gedaan om dit tafelkleed te maken. Ik weet dat het bedoeld was om de generaties te doorstaan; het resoneert met kracht. Ik voel de liefde die ze in het maken van dit tafelkleed heeft gestopt. Ik weet dat ze aan mij dacht toen ze het maakte; het resoneert met voorouderlijke liefde.
Net voordat ik deze erfenis ontving, hoorde ik de voorouders mij roepen. Ze vertelden me dat het tijd was om te spreken. Om mijn stem te gebruiken en voor mezelf en mijn mensen op te komen. Ik reageerde met aarzeling en angst - wat als ik niet weet wat ik moet zeggen? Ze zeiden dat ik niet bang moest zijn; ze zouden er zijn om me te begeleiden. Kort daarna - en zonder het te weten - schonk mijn moeder me dit tafelkleed. Een fysieke weergave van de voorouders die ik altijd bij me kon houden.
Mijn tafelkleed staat nu in mijn kantoor en ik gebruik het niet langer als tafelkleed. In plaats daarvan gebruik ik het als een gateway naar verbinding. Zijn aanwezigheid moedigt me aan. Het doet me denken aan de ontberingen die mijn volk heeft doorstaan en de kracht die we daarvoor nodig hadden. Het gronden me en herinnert me aan wie ik ben en waar ik vandaan kom. Het verbindt me. Herinner me eraan dat ik niet alleen ben; de voorouders zijn altijd hier bij mij.
Het staat netjes opgevouwen op de boekenplank in mijn kantoor, het middelpunt van mijn kleine, maar groeiende, voorouderlijke altaar. Ik zie het dagelijks. Mijn bureau kijkt naar de boekenplank en hoewel mijn zichtlijn enigszins wordt belemmerd door mijn computerscherm, valt af en toe de witheid van de stof op. Ik geloof dat het de voorouders zijn die hun aanwezigheid verzekeren. Als ik me verloren, misleid of losgekoppeld voel, pak ik het tafelkleed op, wikkel mezelf erin en vraag de voorouders om hulp. Het herinnert me eraan om te blijven praten omdat ze zo vaak geen stemmen hadden. Het herinnert me eraan om gelukkig te zijn, want ongebreidelde vreugde was geen emotie die velen mochten voelen. Het herinnert me eraan om te bedanken, want ik leef toen er zoveel krachten waren die me tegenwerkten om hier te zijn. En het herinnert me eraan dat scheuren en vlekken geen zwakte tonen, maar eerder uithoudingsvermogen en kracht; het zegt me dat we kunnen scheuren, maar we breken niet. Ik ben zo dankbaar dat ik deze mooie, tastbare verbinding met mijn roots heb.
Ik ben de vijfde generatie die dit stuk memorabilia vasthoudt. En als ik een dochter heb, zal ik die aan haar geven, zodat ze dit voorrecht mag hebben dat maar weinig zwarten wordt geboden: om een stukje te weten waar ze vandaan komt.
Lauren Crain
Bijdrager
Lauren Crain is een freelance schrijver, redacteur en ontwerper. Ze besteedt haar tijd aan het spreken van haar waarheid en het helpen van anderen die de hunne spreken. Als ze niet aan het leren of afleren is, kun je haar zien spelen met planten, grappen maken of zonnebaden (bij voorkeur alle drie tegelijk).