Lange tijd heb ik de meeste aspecten van mijn leven bekeken door een "alles of niets" lens. Ik zou elke dag kunnen trainen - of helemaal niet. Ik zou elke maand een bepaald percentage van mijn inkomen kunnen sparen, of het was het niet waard om het zelfs maar te proberen. Dit was niet per se een gezonde mentaliteit, maar het bestond toch. En ik paste hetzelfde perspectief toe op mijn huisdecoratie. Niets leek goed om naar te kijken - of weer te geven op Instagram - als dat niet zo was helemaal gedaan.
In mijn gedachten bestond er een lange, door elkaar gegooide lijst van alle dingen die moesten worden bereikt om een ruimte 'perfect' te maken. Het omvatte alles van het maken van een ongewenste lade minder junk mijn kast reorganiseren om eindelijk het perfecte meubel te vinden. Maar zelfs als ik een van die dingen had bereikt, voelde het niet zo goed als ik ze niet aanpakte allemaal. En omdat ze allemaal alleen in mijn hoofd bestonden, had ik om te beginnen de meeste van hen moeilijk bij te houden. Ik wist alleen dat er een was
altijd meer te doen, en ik moest er zoveel mogelijk van doen om alles waarvan ik dacht dat het het waard was. Het resultaat? Ik zou me door een waslijst haasten huisdecoratie doelen en eindigen met kamers die niet helemaal goed voelden, of erger nog, ik zou uiteindelijk geld uitgeven aan dingen waar ik maar half van hield en die ik binnen drie maanden zou vervangen. En toen, op een dag, uit pure verveling, besloten mijn verloofde en ik iets te doen dat we een 'doorloop' of 'audit' van ons hele huis noemden - en het veranderde de manier waarop we decoratie zagen totaal. En dit is waarom u dit ook zou moeten overwegen.We hebben een paar uur besteed aan het doornemen van elke ruimte en het maken van een gedetailleerde, gespecificeerde lijst van wat we wilden veranderen. Alles, van een nieuwe zilverwerk-organizer tot een grotere bank om een kras op de muur te bevestigen, werd kamer voor kamer vermeld. Toen we de hele audit hadden afgerond, hadden we nog tientallen en tientallen dingen te doen, maar geen van de taken voelde aan als de warrige, overweldigende puinhoop die eerder in mijn brein bestond. In plaats daarvan voelde het als een spelplan - iets bruikbaars en concreets waar we langzaam maar zeker vooruitgang in konden boeken. In plaats van me gehaast te voelen om een kamer perfect te laten voelen, had ik het gevoel dat we een plan hadden. Natuurlijk, het zou even duren om alles door te nemen, maar voor het eerst keek ik naar een fysieke lijst van alles wat we wilden doen. En ik wist tenminste dat als we item voor item gingen, we er doorheen zouden komen.
Daarna begonnen we elk weekend tijd te maken om de lijst door te nemen. We zouden een kleine reparatie op zaterdag doen of op een spaarzame zondag gaan om naar het specifieke te zoeken spiegel stijl we hadden op onze lijst. En langzaam begon ik echt te genieten van het proces van decoreren in plaats van er door overweldigd te raken. Ik was niet langer op zoek naar elk item waarvan ik dacht dat ik het nodig had om een kamer te voltooien of mezelf ervan te overtuigen dat niets ervan perfect zou zijn tenzij ik het allemaal tegelijk zou doen. Ik merkte dat ik van kamers genoot voor de kleine veranderingen die we beetje bij beetje maakten en waardeerde dat we onze namen hadden tijd om precies het juiste meubelstuk of kunst voor een kamer te vinden in plaats van iets te kiezen dat wij geen van beiden echt hebben geliefd.
Voordat ik het wist, was het proces van het inrichten van ons huis een geleidelijke, lonende bezigheid geworden samen gedaan in plaats van een gehaast, stressvol proces dat me het gevoel gaf dat ik het altijd kon doen meer. Het klinkt contra-intuïtief, maar in veel opzichten gaf de lijst (zelfs een die zo lang) me het gevoel dat ik een concrete visie voor ons huis had in plaats van een eindeloze, overweldigende stroom van taken in mijn hoofd. En wetende dat we niet haastten om kamers te voltooien of geld uit te geven aan dingen waar we op de lange termijn niet van zouden houden? Nou, dat voelde ook behoorlijk goed, ook al betekende het dat een ruimte lange tijd niet "perfect" zou zijn. En eerlijk gezegd? De 'audit' van onze ruimte leerde me dat ik niet zo geïnteresseerd ben in perfecte ruimtes als ik ooit dacht dat ik was. Het blijkt dat het zorgvuldig creëren van een huis en het langzaam creëren van een huis veel meer lonend is dan wat "perfect" is of zou kunnen zijn.