![Diamond Cabinets geeft vingerafdrukslot vrij Biometrische beveiligde laden](/f/e01d589540df17ef2811fe4d6f93858a.jpg?resize=320:*?width=100&height=100)
Vind je de producten die we hebben uitgekozen? Ter informatie, we kunnen geld verdienen via de links op deze pagina.
Mijn eerste middag in ons nieuwe huis was een zonnige dag half oktober. Ik was er niet om uit te pakken, maar om de lucht met salie te reinigen. Ik stak de veegstok aan en droeg de brandende bundel door de kamers om kwaadaardige energie te elimineren. De slaapkamer kreeg een grote dosis van de scherpe geur. Ik wist nog niet zeker waar ze was overleden - maar stierven de meeste mensen niet in een bed? Ik haalde trillend adem en vroeg me af waarom we een huis hadden gekocht dat onze vrienden al 'The Amityville Horror' noemden.
De dag nadat we de deal hadden gesloten voor de 96-jarige Nederlandse koloniale in de hippe binnenstad van Royal Oak, MI, onze nieuwe buurman waarschuwde mijn man voor een interessant feit: "Een vrouw is daar net gestorven," zei hij. Mijn man vroeg om meer details, maar de buurman wist niets anders, alleen dat de jonge vrouw die vroeger in ons huis woonde nu dood was. Verificatie kwam snel in de brievenbus, waar we een waterrekening ontvingen met "DECEASED" op haar naam gestempeld. Daarna kwamen er meer "VERLIESDE" post.
Ik heb wat onderzoek gedaan en snel meer geleerd: haar naam was Melissa * (zoveel was gemakkelijk vanwege de mail). Ze was 37 jaar oud toen ze stierf, een mooie brunette, en had met haar vriendje in ons huis gewoond. Ze hield van buikdansen, improvisatie-komedie, muziek, dieren en was een oud lid van de Armeense kerk. Ik wilde graag weten hoe ze stierf, maar mijn onderzoek leverde die informatie niet op. De geur van brandende salie werd vervangen door de brandende urgentie van een onbeantwoorde vraag.
Ik haalde trillend adem en vroeg me af waarom we een huis hadden gekocht dat onze vrienden al 'The Amityville Horror' noemden.
Melissa en ik waren bijna even oud en we hadden vrienden kunnen zijn. Terwijl ik door ons grote oude huis dwaalde, greep een onheilspellende verantwoordelijkheid me vast. Ik moest iets doen, maar ik kon niet begrijpen wat.
Een muurschilderingproject in een van de slaapkamers onthulde levenslagen die zich de afgelopen eeuw hadden afgespeeld. Ik pelde ze weg, ik kon me het huis voor ons voorstellen: kinderen lachten in de gang, voetstappen schuifelden in de kelder, een piano tinkelde een somber deuntje, lang verloren in de tijd. Ik zat op de veranda met venster en keek naar het zonlicht dat over de vloer en op de lamellenmuren stroomde, me afvragend of - tientallen jaren geleden - een andere vrouw hetzelfde had gedaan. Of als Melissa had.
Een jaar later wist ik nog steeds niet hoe Melissa was gestorven en de vraag knaagde aan mij. Er was nog maar één persoon over om te vragen, en dat was haar vriendje. Ik schreef hem een beleefde e-mail waarin ik uitlegde dat ik het niet kon verdragen dat ik het niet wist. Het leven in ons huis was prachtig, maar Melissa achtervolgde me. Ik wist zeker dat ze wilde dat ik het hele verhaal kende.
Hij schreef een paar dagen later terug. Ik opende de e-mail, las hem en de tranen begonnen. Melissa was gestorven na een mislukte operatie, zei hij. Ze was het ziekenhuis ingegaan met de gedachte dat ze over een paar dagen thuis zou zijn met een nieuw hoofdstuk in haar leven. In plaats daarvan stierf ze in het ziekenhuis, niet in ons huis zoals de buurman had gemeld.
De vraag werd beantwoord, maar het kwam met bittere droefheid. Ik was boos op Melissa en de toekomst die van haar werd gestolen.
Mijn man Patrick en ik zijn hier nu al enkele jaren. Het huis is geverfd, sommige vloeren zijn afgewerkt, andere zijn vervangen. We hebben een nieuwe patio in de achtertuin en hebben een tuin geplant. De salie-uitstrijkstok zit oud in een lade.
Maar wat het meest is veranderd, is hoe ik begrijp dat je nooit echt een plek kunt bezitten. Een huis is waar het van is gemaakt - de bakstenen, cement, hout en spijkers - maar het is ook alles wat er binnen is gebeurd. Toen ik de zorg voor dit huis overnam, werd ik ook verantwoordelijk voor de verhalen. En het had een grote om me te vertellen: Melissa. Hoe of waarom ik degene was die het heeft geërfd, is een mysterie dat ik nooit zal oplossen, maar ik koester het heel erg.
* Naam gewijzigd om privacy te beschermen.