Het verzorgen van mijn tuin was het laatste waar ik aan dacht toen ik mijn zoon, Ben, had in de zomer van 2017. De eerste paar maanden op onze Jersey Shore-ranch waren druk genoeg zonder het gras bij te hoeven houden. Mijn man maaide vroeger in de warmere maanden; Ik verwerkte al het andere, inclusief het harken en inpakken van ongeveer 50 lange tuinzakken bladeren elke herfst.
Toen de bladeren enkele weken na mijn C-sectie terugkwamen, kwamen ze volledig terug. We waren allebei te druk met de zorg voor een baby die stille reflux had. Hij sliep niet goed, dus we sliepen niet goed.
Een deel van mij wilde gaan harken en teruggaan naar het 'normale' leven. Maar toen ik Ben vastbond in een baby-draagend apparaat over de schouder, zou hij nog steeds schreeuwen. Elk moment dat ik niet bij hem was, probeerde ik weer aan het werk te gaan, dat zich opstapelde als de esdoornbladeren.
In oktober zag ons eigendom er slechter uit dan normaal, omdat onze beide aangrenzende buren hun werven ongerept houden.
"We gaan de tuin binnenkort opruimen. Ik heb het een beetje druk gehad, 'zou ik zeggen, wijzend naar de draagzak die ik aan mijn arm sleepte. Ik kon niet zien of het de donkere kringen onder mijn ogen waren of het kleed van eikels en bladeren die over mijn grasveld gesmeerd waren dat hen meer leek te doen schrikken.
Toen ik op een dag in november uit het huis tevoorschijn kwam, was ik geschokt toen ik ontdekte dat mijn buurman een twee meter hoge kippengaashek had opgezet, die het gazon scheidde dat onze eigenschappen scheidde. Ongeveer een week later deelde de andere buurvrouw me mee dat ze bladeren van de grens naar haar tuin in de onze blaasde "Help ons." Dat maakte mijn man alleen maar woedend, die op het werk dubbele diensten verschoof en de baby hanteerde nacht. Met tegenzin ging hij de volgende dag naar buiten om de stapel op te pakken voordat deze terugblies op haar vlekkeloze oprit.
Er was maar één ding om te doen, en het was een moeilijke keuze vanwege financiële redenen en het feit dat ik een praktijkgerichte meid ben.
Ik haatte het geld uit te geven aan iets dat ik anders zelf zou kunnen doen. Ik wilde wachten tot alles in december viel, maar blijkbaar tikte de klok voor Thanksgiving. Toen het bladseizoen voorbij was, waren we opgetogen.
De Berlijnse muur met kippengaas kwam echter nooit naar beneden. Ik zat nog steeds in het strafschopgebied.
Afgelopen herfst zag ik op tegen de onvermijdelijke opstapeling die onze tuin zou overspoelen. Ons huis ligt aan een hoofdweg en de voortuin is niet omheind zoals de achtertuin. Nu liep Ben, en ik kon hem onmogelijk mee naar voren nemen om te harken.
Toen ik hulp voor hem kreeg, was het laatste wat ik wilde doen mijn tijd aan bladeren doorbrengen, omdat ik nog steeds moeite had om tijd te vinden om te werken.
In de lente was het tijd om de achtertuin in te gaan en zelf aan de rest te werken. Verwaarloosde zaailingen waren kleine bomen geworden. Mijn bedden, nu twee jaar ongemoeid gelaten, waren bedekt met een tapijt van onkruid. Ben, nu een zeer actieve peuter, weigerde te spelen op het omheinde terras vol speelgoed. Hij wilde alleen in een wagen worden rondgetrokken en zou zich druk maken als hij niet vastgebonden was. Ik wilde niet nadenken over wat de buren zouden doen als ik hem te lang zou laten schreeuwen en huilen, dus ruimde ik de tuin op en verzorgde hem in korte spatten.
Dus daar was ik, ik sjokte rond een rode wagen en bukte me elke 20 seconden om stokken op te rapen... maar ik heb ze tenminste zelf opgestaan. Er waren nu ook duizenden esdoornhelikopterzaailingen om mee te kampen. De bladblazer zou de rommel in een mum van tijd hebben verward, maar zijn luide motor stuurde Ben in een woede van angstige tranen. Ik kon alleen harken en vegen, wat nauwelijks hielp.
Ik vulde de zakken beetje bij beetje. Ze naar het recyclingcentrum brengen, betekende het herstructureren van de achterkant van mijn Jeep en het besturen van een voertuig vol met pollen beladen tuinresten rond met een peuter op sleeptouw. Dat was ook niet leuk.
Hoewel er nog meer te doen is, ben ik in ieder geval weer terug in het beheer van het tuinwerk - zij het in stappen van vijf minuten. Ik geef op dat ik mijn terras met power-wash kan wassen tot hij de hele dag naar de kleuterschool gaat, maar ik heb er vrede mee gesloten.
In de herfst gaat Ben in deeltijd voorschoolse. Ik geef een paar middagen op om bladeren te harken in een poging de vrede in onze buurt te bewaren. En wat de achtertuin betreft, ik hoop dat het nieuwe speelhuis van Ben hem genoeg bezig zal houden, zodat ik tuinwerk aankan... althans in stukken van 10 minuten.
Eén ding is zeker: ik vind het niet erg als hij de bladeren rond zijn speelhuis laat opstapelen. Niemand is tenslotte perfect.