Vorig jaar pakte ik onze vier kinderen en misschien 20% van onze meubels in en verlieten we ons grote huis, en alles wat erin stond, om te worden verkocht. Destijds voelde het - het was - een enorm verlies, hoewel ik er alles aan deed om het een avontuur te laten lijken. We zijn verhuisd naar een tijdelijke huur; Ik haalde diep adem. Ik was vastbesloten om in dezelfde algemene ruimte te blijven, zodat mijn kinderen dezelfde vrienden konden hebben en naar dezelfde school konden gaan. Maar het geld is krap en Washington, DC is een duur gebied, dus mijn opties waren beperkt.
In januari keek ik naar nog een ander huurhuis, een Kaap uit 1926 die nog nooit was bijgewerkt of uitgebreid. Het was eigenaardig, zelfs voor een huur, en het had geen functies (zoals een half bad beneden) die de meeste mensen willen. Op 1.300 sq. ft, het was ook erg klein. Maar het eerste wat me opviel nadat de agent me had binnengelaten, was het mooie licht op een bewolkte dag en de houten vloeren en hoe stil het was. In plaats van de luidruchtige geforceerde luchtwarmte waaraan we allemaal gewend zijn geraakt, had het de originele radiatoren. Ik snuffelde rond, keek naar een paar andere plaatsen. Maar ik kon niet stoppen met denken aan die absurde kleine Kaap, en de prijs was goed. Dus ik heb het gehuurd.
En het is absoluut perfect. Nee, er is niet genoeg kastruimte en een bad beneden zou best leuk zijn, en ik wou dat de kelder niet overstroomde als het regent. Maar ik heb er een buitengewone tuin van gemaakt. Ik had geen idee, maar de vorige huurder was een ervaren tuinier. Ik heb buren ontmoet vanwege die tuin, het soort tuin dat ik altijd heb gewild, een wilde, weedy rel van vaste planten die mensen doen stoppen en glimlachen. We kunnen kletsen vanaf de veranda.
Dit huis heeft ons ook geleerd wat belangrijk is (elkaar) en hoeveel we zonder kunnen leven (veel). Ik ga nog steeds met dingen uit elkaar. Nu komt elk object de uitdaging aan: het is mooi? Is het bruikbaar? Dat is alles waar ruimte voor is.
Ik dien dit in omdat het me niet als een typische appartementtherapie lijkt (waarin minder mensen leven een netter leven.) Ik hou van felle kleuren en patronen, en we zijn noch modernisten, noch minimalisten. Maar ik denk dat ons kleine huis zowel levendig en kalm is als gezellig in plaats van rommelig. Na zes maanden zijn de muren grotendeels kaal, ondanks het feit dat ik een enorme collectie kunstwerken heb (meestal ingeklemd achter het meubilair). Omdat de muren gips zijn, kan ik er niet zomaar een spijker op slaan en ben ik gaan genieten van die gladde, lege ruimtes.