Mijn moeder werd in februari eenentachtig, had een mooie verjaardag en vond zichzelf weken later met zoveel pijn in haar heup dat ze op een ochtend niet in staat was de trap op te lopen vanuit de slaapkamer. Dit was een geheel nieuwe ervaring, het stuurde haar naar het ziekenhuis en heeft nu haar revalidatie en herstel van de afgelopen week in een faciliteit in Connecticut. Ze is een geweldige sport, maar ze is er niet blij mee en het is heel moeilijk voor haar geweest om goed te blijven als ze zich kan herinneren hoeveel sneller ze de laatste keer dat ze werd geopereerd herstelde. En het zette ons allemaal aan het denken over trappen in een totaal nieuw licht.
Als je kinderen hebt, moet je het hele huis heroverwegen om ze te beschermen tegen scherpe randen en weg van trappen. Glazen salontafels worden verwijderd, banken krijgen microvezel hoezen en voedsel moet worden gepureerd. Dan is alles een tijdje normaal. Je slaakt een diepe zucht van opluchting en vergeet dat je dit ooit nog een keer zult moeten doen. Maar jij zal.
Als je ouder wordt, wordt het huis weer een gevarenzone, alleen jij en / of je ouders maken je zorgen en niet je kinderen. Trappen worden onbegaanbare, luxueuze jacuzzibaden onbruikbaar en vergeet dat je in je laaghangende hippiewoonkamer zit met praktisch op de vloer.
En meestal, in tegenstelling tot kinderen, wil niemand erover praten.
Wij zijn er als gezin net over begonnen na te denken en erover te praten, wat moeilijk maar leuk is. In een paar korte gesprekken met mijn moeder en broer dit weekend, voorbij de teen en de angst om voor altijd zo vast te zitten, waren er een paar lichtpuntjes. Ik was verrast en opgetogen toen ze de gedachte begroette om met een beetje opwinding haar huis (met de trap) te verlaten. Ze had een visie op een nieuwe ruimte die haar kunststudio zou bevatten, comfortabeler en dichter bij ons zou zijn. Of er werd lang over gepraat, maar nooit een renovatie gedaan die alles kon herconfigureren en een veel beter geïsoleerd huis kon creëren, waardoor de grote stookkosten in de winter werden verlaagd.
Ik heb nog niet veel antwoorden, maar als ontwerper denk ik graag dat elk probleem oplosbaar is met vindingrijkheid en denken, en dat beperkingen (zoals Charles Eames zei) voorgoed nodig zijn ontwerp. Beschouw dit dus als het begin van een gesprek en een waarin ik geïnteresseerd ben in je ervaringen.