Ik heb veel nagedacht over mijn relatie met plastic. Misschien heb jij dat ook, want het probleem met onze met plastic gevulde wereld is een onderwerp dat onmogelijk te negeren is geworden.
Eerst was er die vreselijke, vreselijke video over de schildpad met een plastic rietje in 2015 (kijk op eigen risico). Dit jaar was er de juni 2018 National Geographic Hoes onthuld in mei, met een arresterende foto van een plastic boodschappentas gedeeltelijk ondergedompeld in de oceaan, waardoor de illusie van een ijsberg ontstaat. De cover maakte deel uit van de zojuist gelanceerde campagne 'Planet or Plastic' van het tijdschrift, gericht op de impact van eenmalig plastic.
Toen was er nieuws dat de EU is van plan plasticproducten voor eenmalig gebruik te verbieden zoals plastic bestek en rietjes. Op 1 juli werd Seattle de eerste grote Amerikaanse stad die plastic rietjes en gebruiksvoorwerpen voor eenmalig gebruik verbood. New York City stelde wetgeving voor om plastic rietjes tegen 2020 te verbieden, en andere steden zoals Malibu en Miami Beach volgden dit voorbeeld.
Starbucks aangekondigd het zou plastic rietjes in alle winkels tegen 2020 verbieden. Bedrijven houden van American Airlines volgde, kondigde aan dat het "rietjes uit zijn lounges zou verwijderen en drankjes zou serveren met een biologisch afbreekbaar, milieuvriendelijk rietje en hout roerstok, "met plannen om ook" beginnen met de overgang naar alle milieuvriendelijke bestek binnen lounges.”
Het was genoeg voor mij om serieus te heroverwegen hoeveel ik in mijn leven op plastic vertrouw, wat me motiveerde om niet alleen plastic voor eenmalig gebruik, maar al het plastic een week uit mijn leven te snijden. Het was een ambitieus doel. Zou het zelfs mogelijk zijn? Hoe moeilijk kan het zijn?
Als onderdeel van mijn pre-planning routine, heb ik veel onderzoek gedaan en mijn dagelijkse routine doorgenomen. Plastic zit in bijna alles. We vertrouwen op zoveel artikelen die in plastic zijn verpakt: shampoo en conditioner, body wash, face wash, face lotion, zonnebrandcrème, tampons, make-up en zelfs tandenborstels. Het zit zelfs in onze mobiele telefoons, computers, creditcards, receptflessen en auto's - de meeste waarop ik vertrouw om mijn werk te doen. Het zou onmogelijk zijn om alle plastic producten op te geven. Dus beperkte ik mijn plastic verbod tot wat ik het meest kon beheersen: voedselgerelateerde items.
Er zouden geen maaltijdpakketten zoals Blue Apron zijn, die ingrediënten bevatten die individueel in plastic zijn verpakt. Er zouden geen afhaalmaaltijden zijn en geen drankjes meer. Ik zou plastic boodschappentassen, plastic zakken, vuilniszakken, Ziploc-zakken, plasticfolie moeten vermijden, plastic bekers, plastic rietjes, plastic roerstaafjes, plastic bestek, plastic flessen, plastic Tupperware, en meer. De eenvoudigste manier om plastic te vermijden, is door al mijn eigen maaltijden te bereiden.
Op de eerste dag sloeg ik mijn gebruikelijke ijskoffie over en koos ik voor warme thee (gemaakt met theezakjes verpakt in papier) op het werk. Ik deed dit het grootste deel van de week, wat toevallig de warmste week van het jaar was, en het was snel duidelijk hoeveel ik vertrouw op een handige kop ijskoffie in de zomer.
Op die eerste plasticvrije avond wilde ik sushi meenemen voor het avondeten, maar realiseerde me dat het in plastic containers was verpakt, dus besloot ik om in plaats daarvan te dineren.
De volgende dag ging ik boodschappen doen bij Wegmans, waar ik gedwongen werd een grote verandering aan te brengen in mijn manier van winkelen. Ik gebruik al herbruikbare boodschappentassen, maar ik had nog niet overwogen hoeveel van mijn wekelijkse boodschappenlijst in een soort plastic is verpakt.
Dingen die ik niet kon kopen, waren normaal gesproken verpakte producten zoals aardbeien en bosbessen, zakgroenten in zakken, een zak van twee pond wortels en een plastic bakje cherrytomaten. In plaats van een zak rucola, pakte ik een krop sla. Ik pakte een tros boerenkool, tomaten aan de wijnstok, individuele wortelen, vier perziken, bananen, twee avocado's en een paar zoete aardappelen - die ik in mijn wagen leg zoals ze zijn, want nogmaals, geen plastic zakjes toegestaan. Het was niet zo heel veel, hoewel ik merkte dat de producten niet zo lang meegingen in mijn koelkast toen ze niet in plastic waren gewikkeld en verzegeld. De bosje peterselie die ik had gekocht, was binnen 24 uur slap geworden.
In Saran verpakt vlees en zeevruchten waren verboden terrein, dus ik pakte stukken vis van achter de visbalie en wikkelden de filets voor mij in papier. Ik wilde verse garnalen kopen, maar ze worden verkocht in - je raadt het al - plastic bakjes. Ik kocht een paar extra blikjes kikkererwten en zwarte bonen om mijn eiwitgaten voor de week op te vullen. Ik heb ook geen yoghurt meer gekocht, omdat de enige merken die bij mijn lokale Wegmans worden aangeboden, in plastic bakjes zitten, zonder glazen opties. Mijn snackaankopen waren extreem beperkt, omdat de meeste chips en pretzels in een soort plastic zakjes zijn verpakt. Ik zorgde ervoor dat de doos met eieren die ik had geplukt van biologisch afbreekbaar materiaal was gemaakt, omdat sommige in plastic bakjes worden verkocht.
Ik pak mijn lunch meestal elke dag in om op het werk te eten, maar ik moest selectief zijn bij het plannen van de weekweek. Ik kon niet vertrouwen op individueel verpakte snacks. Ik had al een bulkaankoop van amandelen in mijn voorraadkast, die ik normaal in een kleine Ziploc zou hebben gegooid. In plaats daarvan vulde ik een kleine Mason-pot om naar mijn werk te brengen. Ik zorgde ervoor dat ik mijn lunches pakte in de paar glazen containers die ik bezit in plaats van in plastic Tupperware, en bewaarde een metalen vork in mijn lunchbox om op mijn werk te gebruiken.
Op de vierde dag gleed ik uit en pakte een plastic lepel in de kantine op kantoor, en besefte mijn fout niet totdat ik bijna klaar was met de lunch. Ik moest op een gegeven moment een fout maken.
Thuis gebruikte ik mijn gewone plastic vuilniszakken niet en verzamelde in plaats daarvan al mijn stukjes voedselafval in een papieren zak, die ik elke avond weggooide.
Eerlijk gezegd was ik opgelucht toen de week voorbij was. Op zoek naar plastic in alles had zeven dagen lang veel van mijn hersenruimte in beslag genomen. Uiteindelijk was ik me intens bewust van plastic en nog meer bewust van hoe afhankelijk ik ervan ben.
Sinds het beëindigen van mijn experiment, heb ik gewerkt aan het veranderen van mijn interactie met plastic. Ik zet me in voor het kopen van recyclebaar 'goed plastic' boven iets dat 'slecht plastic' is, zoals een item voor eenmalig gebruik.
Ik heb ook onderzoek gedaan naar items die mijn dagelijkse en wekelijkse afhankelijkheid van plastic voor eenmalig gebruik zouden kunnen vervangen - dingen zoals een roestvrijstalen tuimelaar, bamboe gebruiksvoorwerpen voor onderweg eten, biologisch afbreekbare vuilniszakken, herbruikbare gaaszakkenen herbruikbare siliconen voedsel opbergzakken. Ik zal het plastic probleem van de planeet niet kunnen oplossen, maar ik kan beginnen met het verbeteren van de kleine dingen die ik kan beheersen. Ik hoop dat als ik langzaam deze kleine veranderingen in mijn routine introduceer, mijn eigen relatie met en afhankelijkheid van plastic op een duurzame en zinvolle manier zal veranderen.
