![Deze sappige kerstbomen zullen een feestelijk tintje geven aan uw kerstdecor](/f/568f0847a5f6170f740d7c8ed11e97da.jpg?crop=1xw:1xh;center,top&resize=320%3A%2A?width=100&height=100)
Vandaag, terwijl ik onder het bed kroop om een paar sokken op te halen die maanden daarvoor in die onderwereld waren gevallen nu bedekt met een liberale laag stof, werd ik herinnerd aan een van de vreemdste artikelen die ik ooit heb gelezen in de New York Keer.
Ik beschouw mezelf graag als een attent persoon, iemand die openstaat voor de talloze manieren waarop de kleine, alledaagse dingen die we elke dag doen ons wijzen op de grotere realiteit van het leven. Maar ik had nooit echt nagedacht over de actie van afstoffen - totdat ik een vreemd las prachtig artikel van Michael Marder, een professor in de filosofie aan de Universiteit van Baskenland in Spanje, alles over de existentiële implicaties van stof.
Stof is niet alleen een dunne film die zich ophoopt op alles in onze huizen, stelt Mader - stof zijn wij. Volgens de Bijbel zijn we gemaakt van stof en zullen we daarop terugkomen; volgens wetenschappers zijn we samengesteld uit het stof van lang dode sterren. En een deel van het stof dat onze huizen bedekt, zijn dode huidcellen, letterlijke overblijfselen van onszelf. Het elimineren van stof kan worden opgevat als een manier om sporen van onze eigen sterfelijkheid te wissen - een soort rebellie tegen de tijdelijkheid van ons leven.
Betekent dit dat niet afstoffen mij tot een bijzonder evenwichtig persoon maakt? Al die tijd dacht ik dat het alleen maar was omdat ik vind dat stof erg saai is, maar misschien heeft mijn luiheid me onbewust ertoe gebracht vrede te sluiten met de vluchtige aard van het leven.
Maar wacht! De gedachten over afstoffen houden daar niet op. Afstoffen kan een ander doel hebben: het kan dienen als een uiterlijke herinnering aan een soort innerlijke schoonmaak, iets dat Marder (en Thoreau) 'de meubels van onze geest afstoffen'. Volgens Marder:
Innerlijk afstoffen houdt een voortdurende ondervraging van de veronderstellingen in die we ofwel dierbaar zijn of niet opmerken vanwege hun overduidelijkheid; het is geïnspireerd op het oude Griekse bevel "Ken uzelf!"
Op deze manier wordt stofvorming een prachtige metafoor voor het onderzochte leven, met de objecten in onze huizen en onze geest, allemaal hersteld tot een soort stralende helderheid, de essentie van zichzelf.
Welke verklaring u ook het meest aanspreekt, dit artikel biedt, als u het nodig hebt, een uitstekende rechtvaardiging voor afstoffen of niet afstoffen. Als je een niet-stofdoek bent, zoals ik, verzamel je herinneringen aan je eigen sterfelijkheid en sluit je vrede met de vluchtige aard van het leven: als je een gepassioneerde stofdoek bent, herstel je de helderheid en waarachtigheid van je huis, en misschien van je geest. Of misschien ben je zoals Michael, uit de commentaren op de Times, die vraagt: "Is het OK voor mij om af te stoffen omdat het mijn allergiesymptomen vermindert, zonder mijn existentiële angsten te moeten confronteren? "En dat is het ook goed.