Vind je de producten die we hebben uitgekozen? Ter informatie, we kunnen geld verdienen via de links op deze pagina.
De ontwerper legt uit hoe hij een klassiek herenhuis in South Kensington een moderne en gedurfde make-over heeft gegeven.
James Merrell
Rob Southern: Ik hou van de schokwaarde. Je loopt de entreehal binnen en het is allemaal beige en wit; dan ga je linksaf en plotseling zie je die frambozenmuren. Het is geen zachte overgang. Eerlijk gezegd is het theater. Ik moet zeggen dat ik graag speel met dat soort visuele spanning. En ik hou van het contrast dat de geometrie van het patroon vormt tegen de zeer goede Engelse vorm en tegen de zeer goede Franse mantel. Spanning houdt dingen interessant.
Hetzelfde als in een relatie, toch?
Het yin en yang van decoreren en liefde. Bingo!
Waarom in het bijzonder frambozen?
Het is een prachtig decor voor een eetkamer, een flatterende kleur voor mensen en eten, en de zwart-witte kunst springt tegen de muren. Het is geen seizoenskleur en het maakt het beste uit het licht van Londen, of het gebrek daaraan. De kamer is de hemel in het felle zonlicht van de zomer en de hemel in het sombere grijs van de winter. Het is ook een kleur waar mijn cliënt van houdt, waardoor ze zich goed voelt. Ze moedigde me aan om het te gebruiken en ze had gelijk.
Is het een kleur die ze draagt?
Nee, maar ze gebruikte het in het eerste huis dat ik voor de familie had ingericht, in Greenwich, Connecticut. Londen is nu hun hoofdverblijfplaats.
Zou je zeggen dat je dit 19e-eeuwse Engelse herenhuis een 21e-eeuwse Amerikaanse gevoeligheid hebt gegeven?
Oh, ondubbelzinnig. Er is een eenvoud zonder bescheiden te zijn - een gebruiksgemak. Hoewel dit een architectonisch formeel huis is - ik bedoel, kijk eens naar die kroonlijsten! - het is gemakkelijk om in te leven. Het is gemakkelijk voor hun 23-jarige zoon, geloof het of niet, om met zijn vrienden langs te komen en zich op te stapelen in de woonkamer. Comfort stond voorop.
Wat is het belangrijkste element van comfort?
Een verscheidenheid aan zitplaatsen en stoffen die goed aanvoelen. We hebben niet allemaal dezelfde grootte, vorm, geslacht of leeftijd; zitplaatsen moeten representatief zijn voor de bevolking. Je ziet dus diepe clubstoelen, kleine bergères, middelgrote banken, een poef om op te zitten als ze leuk zijn, zelfs een tweezijdige pantoffelstoel.
Voor wie is de slipper stoel geschikt? Twee mensen die liever niet met elkaar praten?
Nee! Wanneer twee mensen erop zitten, hebben ze de neiging om zij aan zij te zitten, niet rug aan rug. Ik noem het een tête-à-tête - het is in wezen een moderne versie van dat Victoriaanse sociale, en het wordt op die manier omarmd. Je hebt een soort geforceerde intimiteit met daartussen een veiligheidsstang. Ik zeg niet dat comfort iets is dat de Britten niet hebben, maar dit is comfort zonder overgelaagd te zijn. Er zijn geen miljoen kussens om te pluizen of accessoires voor stof. Hoewel je, als je naar de bibliotheek kijkt, zou kunnen zeggen: 'Nou, dat is gelaagd, met al die florale chintz.' Dat was mijn grootste knipoog naar Engels decoreren.
Toch zou dat niet mijn versie van gelaagd zijn.
Het werd getemperd door al het houtwerk wit te schilderen. We hebben dat gedaan waar we maar konden. In principe gebruikte ik blokkeren, slechts twee relevante kleuren in elke kamer. Ik zou nalatig zijn als ik niet zou zeggen dat ik werd beïnvloed door David Hicks. Hij gaf kamers een decoratieve geometrie door simpelweg twee sterke kleuren te gebruiken.
Was dat het idee hier? Decoratieve geometrie?
Wat ik echt probeerde te doen was niet overweldigen of concurreren met de kunst, wat een indrukwekkende verzameling is met werken van Henry Moore en Barbara Hepworth. En eer ook de architectuur - om het te laten doorschijnen door niet een heleboel verschillende kleuren te hebben en stoffen - maar minimaliseren tegelijkertijd de leeftijd, geven een gevoel van jeugdigheid zonder te zijn ongepast. Een ander voorbeeld daarvan is de wandbekleding in de hal. Dat is een old-school damastpatroon gedrukt op een zwaar raffia-papier. Ik denk dat de draai van een zeer conservatief patroon op deze zeer moderne textuur een klassiek Amerikaanse benadering is.
Je heroveren, bedoel je?
Ha! 'Jeugdig' is hier misschien een te groot stuk. Laten we het een frisheid, een knapperigheid noemen. Ook al heb ik geprobeerd het een beetje jonger te maken. Het neemt wat goed is en speelt het op. Het huis is bedoeld om een gevoel van orde en netheid in de inrichting te hebben. Tot in die nette boekenkasten. Als het een boekenplank is, vind ik het leuk om boeken te hebben, en alleen boeken. Ik ben zo verschrikkelijk - ik hou niet van ingelijste foto's. Ik hou niet van tchotchkes van welke aard dan ook. Ik haat het om een bibliotheek binnen te lopen die eruit ziet als een cadeauwinkel. Het moet puur en eerlijk zijn - anders leg je er geen planken in.
Wat vind je nog meer niet leuk?
Iets te trendy. Het is verspilling van geld omdat het geen lange levensduur heeft. Als je het goed hebt, ben je er op 25-jarige leeftijd net zo blij mee als op 65-jarige leeftijd. En ik zou zeggen dat dit een heel gelukkig gezin is. Elke kamer geeft hen een andere ervaring in de loop van een enkele dag. Dat is niet hoe ik leef, maar het is hoe zij leven.
En hoe woon je?
Ik werk altijd. Kortom, ik neem een hapje om te eten, voer mijn honden, douche en slaap. Dat is mijn thuiservaring!
