Fysieke media zijn dood. Het is verspillend, onpraktisch en verliest tractie elke dag. Dus waarom blijven mensen hun vinylcollecties behouden? Is het een generatie ding? Of is er iets met digitale media dat gewoon niet "hetzelfde aanvoelt"? Onze gedachten over de toekomst van digitale media, na de sprong.
Waarom lokken gedateerde digitale foto's zo'n slechte emotiereactie uit vergeleken met foto's gemaakt van film? We waarderen het minder omdat het minder werk vereist? Staan we er tegenwoordig zoveel aan bloot dat we ons minder zorgen gaan maken? Is als de fout van Facebook? Zijn herinneringen min of meer toegankelijk nu het zo gemakkelijk is om ons leven op te nemen?
Instinctieve reactie. Twee woorden. Tastbaarheid en offer. Tastbaarheid spreekt voor zich. Ik geloof dat de eenvoudige handeling van het bezitten van een fysiek object gemakkelijk de relatie van collectivisme tussen eigenaar en artefact bouwt. Vinyls, cd's, dvd's en fysieke fotoalbums maakten dit tastbare collectivisme gemakkelijk toegankelijk voor de reguliere consument. Toen het allemaal digitaal werd, raakte de s # * t de ventilator. Mensen bekijken of begrijpen digitale artefacten niet op dezelfde manier als echte items ter wereld. Waarom?
In feite is het vrij eenvoudig. We maken ruimte voor de dingen die we koesteren. Als iets in onze wereld ruimte inneemt, heeft het waarschijnlijk meer waarde voor ons dan iets dat dat niet doet. Laten we bijvoorbeeld nemen: eten. Eten neemt ruimte in beslag. Veel van dat. Maar doet dit op een manier dat het gelokaliseerd blijft in de koelkast (nou ja, voor de meesten van ons schone mensen toch). Dan zijn er de koks. Voor chef-koks is eten hun wereld. Ze zouden graag een muur afbreken voor meer ruimte voor voedselbereiding en opslag. Stel je nu voedsel voor dat in miniatuurballetjes kan worden samengeperst, waar je gemakkelijk een jaar aan maaltijden in een kleine container kunt plaatsen, zonder koeling. Zou voedsel dan hetzelfde worden gewaardeerd? Waarschijnlijk niet. Enthousiasten, denk ik, zouden waarschijnlijk nog steeds proberen volledig natuurlijke organische te kopen. Weet je, omdat ze aan anderen willen illustreren hoeveel ze van eten houden (en dat waarderen).
Dezelfde metafoor werkt tegenwoordig voor gecomprimeerde audio en andere digitale media. Omdat alles op 1 TB harde schijven kan worden gepropt, voelen we natuurlijk dat onze muziek, foto's en films van nature minder waarde hebben omdat ze zo gemakkelijk te vervoeren zijn. Repliceerbaar. vervangbaar. Enthousiastelingen zullen nog steeds strijden om vinyl omdat het het 'origineel' is. Het is wat 'het beste' is.
Ik zou graag willen zien waar deze notie van 'beste' vandaan komt. Is het goede marketing? Traditie? Technologie rages die komen en gaan heel erg zoals mode? Hoe kan iemand in de mediaproductie een strategisch voordeel behalen in het digitale tijdperk van vandaag waarin het medium wordt gezien als? een aangeboren inferieur, continu gedateerd, en nog belangrijker, gebrek aan een emotionele reactie bij de mensen die verzamelen hen?
Eerlijk gezegd is het moeilijk voor ons om te zeggen (je verwachtte niet dat we deze puzzel van de ene op de andere dag zouden oplossen, toch?). De RIAA en MPAA zitten al geruime tijd in de problemen sinds het breedbandinternet van start ging. Mensen zijn op zoek naar gemak en de mediabedrijven hebben het moeilijk om die 'waarde' te creëren die mensen ooit in oude media zagen. We denken dat ze een lange weg te gaan hebben als ze niet weten hoe ze tegemoet kunnen komen aan de wens van mensen om te verzamelen, zelfs als dit betekent dat ze hun gedateerde bedrijfsmodel volledig moeten opgeven.
wat denken jullie? Is het mogelijk om dezelfde intieme relatie met onze media te hebben zonder toevlucht te hoeven nemen in de omgekeerde richting gaan (onze foto's afdrukken, cd's branden, andere niet-groene en gedateerd oplossingen…)? Is er enige hoop voor de RIAA en MPAA om grip te krijgen op consumenten met de alomtegenwoordigheid van internet?