Er is een oude proeflezen waarbij je een stuk achteruit moet lezen om aberraties te vinden die de geest anders automatisch zou corrigeren. Een vergelijkbare ervaring doet zich voor wanneer je de nieuwe installatie van Iñigo Manglano-Ovalle bij Mass MoCa tegenkomt. Zwaartekracht is een kracht om mee te rekenen neemt een iconisch voorbeeld van moderne architectuur, het onvoltooide 50 × 50 House van Mies van der Rohe, en zet het letterlijk op zijn kop.
Gelijktijdig sculptuur en situatie, het omgekeerde huis staat vol met hangende Miesiaanse meubels en accessoires, maar er is iets mis. Bij nadere inspectie zien we de scherven van een gebroken koffiekopje - het enige zichtbare slachtoffer van de zwaartekracht - met de inhoud ervan gemorst op het zuivere witte plafond. Van tijd tot tijd verschijnen angstige stemmen uit een verlaten iphone op de tafel.
Het vijf pagina's tellende essay dat de tentoonstelling vergezelt, is gebaseerd op een reeks bronnen in film, kunst, literatuur en filosofie om te proberen uit te leggen wat hier aan de hand is. Maar degenen onder ons die geïnteresseerd zijn in architectuur en design zullen waarschijnlijk worden aangetrokken door wat het stuk lijkt te zeggen over de erfenis van het modernisme.
Was de utopische visie van Mies en zijn cohorten op zijn best een onvoltooid project? Hoe kunnen we die idealen loslaten in een tijd waarin de behoefte aan massale huisvesting meer wanhopig lijkt dan ooit? Hoe daagt dit stuk je perceptie van de gevaren en mogelijkheden van het modernisme uit?