Ik werd moeder in die stoel

Ik veronderstel dat het een onvermijdelijke aankoop was na twee jongens in twee en een half jaar. Toen we erachter kwamen dat onze tweede baby een andere jongen was, herinner ik me dat ik dacht: STegenwoordig delen ze een kamer, waarschijnlijk stapelbedden. Ik stelde me voor dat ze 's avonds laat tegen elkaar fluisterend praatten over monstertrucks en basketbal.

Mijn man dringt al een tijdje aan op deze verandering en wil graag ruimte vrijmaken voor een thuiskantoor. Aan de andere kant ben ik koppig beschermend gebleven tijdens onze dutje-tijd / stille tijd-opstelling. Elke dag trekken beide jongens zich terug in hun respectieve ruimtes voor twee hele uren R&R (ben ik toch zeker een betere moeder?). Bovendien zijn we er voor 95% zeker van dat we nog een baby willen, dus wat heeft het voor zin om van de kinderkamer een kantoor te maken en dan weer een kinderkamer?

We hebben er wekenlang speels over gediscussieerd - hij: Team Stapelbedden, en ik: Team Keep Kid In Crib zo lang als menselijk mogelijk is. Maar toen afgelopen dinsdag begon onze jongste te klimmen uit van zijn wieg, en, nou, ik verloor officieel het gevecht. Ik rouwde om het verlies van onze babygevangenis voor een paar minuten en toen, zijnde de eeuwige optimist die ik ben, veranderde in kamer make-over modus.

Ik begon met het maken van lijsten van wat te kopen en wat te verkopen, terwijl ik steeds meer cijfers wist te verzamelen. We hadden het over het veranderen van kamer en hoe we het meubilair het beste konden herschikken. Zijn ogen schoten naar de schommelstoel.

Ik veronderstel dat het een onschuldige vraag was, maar ik voelde meteen lichamelijke pijn in mijn maag.

"Ik weet het niet," fluisterde ik, "ik werd moeder in die stoel."

Die schommelstoel bijna was niet onze schommelstoel, als je het kunt geloven. Toen ik nieuw zwanger was van onze eerste baby, zat ik midden in een belangrijke bloeifase. Ik heb regelmatig gewinkeld bij Goodwill en heb zo graag zo weinig mogelijk betaald voor een interieur en vintage rokken. Het was destijds mijn vak, een willekeurig talent, een soort creatieve reis in het vinden van een schat te midden van de rommel van iemand anders.

Dus toen het tijd was om babymeubels te kopen en een kinderkamer in te richten, heb ik alle lokale tweedehandswinkels doorzocht op zoek naar globes en houten vliegtuigen. De dag dat ik een goedkoop zweefvliegtuig op Craigslist vond, schreeuwde ik bijna vrolijk. De kussens waren vervaagd en het hout had de verkeerde kleur, maar ik zag potentieel. Oh, zag ik potentieel! Ik vond een website die op maat gemaakte zweefkussens maakte, kocht een blikje witte verf en ging aan het werk. Een paar weken later verhuisden we een vrijwel nieuw zweefvliegtuig naar de kinderkamer.

Ten eerste was het zweefvliegtuig klein. Ik wist het niet hoe klein totdat we het naast het andere meubilair plaatsten en het geschikt leek voor een 7e nivelleermachine. Als stoelen in verschillende maten kwamen, was dit zeker een Petite Small. Mijn man zat in de stoel en zag eruit als een reus. Ik nam vervolgens een beurt met mijn gezwollen buik en vroeg me af hoe ik ooit ook een kind in de stoel zou kunnen plaatsen. De kleur die ik op het frame had gespoten, was helemaal verkeerd en duidelijk helderder dan de rest van het meubilair in de kamer. Zelfs mijn man - een man die even apathisch was over de huisstijl als ze komen - gaf toe dat de stoel niet overeenkwam. En ondanks de nieuwe kussens was de stoel niet zo comfortabel als ik had gehoopt.

Ik ben niet trots op dit volgende deel, maar ik, de hormonale negen maanden durende zwangere puinhoop die ik was, huilde werkelijk tranen over deze stoel. Na al die tijd en energie te hebben besteed - de stoel van een willekeurige Craigslist-vreemdeling oppakken, de verf halen, een puinhoop maken in de garage, op maat bestellen van de kussens - het uiteindelijke resultaat was verre van de droomstoel die ik had voor ogen had.

Mijn man, die de charmante prins is die hij is, trok een stunt die voor altijd naar beneden zal gaan als een van de meest romantische gebaren in de geschiedenis van ons huwelijk. Hij veegde zielige tranen van mijn vlekkerige gezicht, keek me aan en zei: 'Vergeet deze stomme stoel. Laten we een nieuwe kopen. "

"Ik weet het, maar dit is duidelijk belangrijk voor je," glimlachte hij, "en we willen meer kinderen - het zal een goede investering zijn."

Dat weekend reden we naar Buy Buy Baby en zaten in 13 verschillende stoelen voordat ik The One koos. We vertelden de winkelmanager, Joel, alles over onze mislukte Craigslist-stoel en het verhaal moet extra zielig hebben geklonken omdat hij ons 10% korting gaf en gratis levering aanbood.

Op de dag dat de nieuwe stoel werd geleverd, hebben we de gerenoveerde Craigslist-stoel opnieuw verkocht en, tot mijn grote vreugde, een kleine winst gemaakt.

Toen ik negen maanden zwanger was van mijn eerste baby, zat ik eenmaal per dag in die grijze stoel en wiegde ik mezelf aan, starend naar alle hoeken en gaten van onze perfect ingerichte kinderkamer zich afvragend hoe het zou zijn om een ​​echte, ademende baby erin te hebben Daar.

Ik bracht hem naar huis en leerde hoe ik borstvoeding moest geven in die stoel, tepels bloedend, terwijl hij huilde en ik huilde omdat borstvoeding moeilijker was dan we allebei dachten dat het zou zijn. Dat eerste jaar van het moederschap betwijfelde ik mijn instinct in die stoel, troostte een kinderziekte in die stoel, betreurde het verlies van onvervulde verwachtingen in die stoel en vroeg me af of ik me ooit weer als mezelf zou voelen... daarin stoel.

Op een nacht, twee jaar later, zat die baby-gekeerde peuter op mijn schoot in die stoel terwijl een andere babyjongen in me schopte, en voor het eerst besefte ik dat er drie hartslagen schommelen samen.

Ik heb baby's om tien uur, middernacht, 03:00, 05:00 uur en tussendoor elk uur in die stoel borstvoeding gegeven en geschud. Ik heb mijn beide baby's geleerd hoe ze 'mama' in die stoel moesten zeggen. Ik heb honderden slaapliedjes gezongen en duizend gebeden gebeden in die stoel. Ik heb gefluisterd Ik hou van je ik hou van je ik hou van je keer op keer in die stoel, als een psalm, totdat ze op een nacht gekoesterd eindelijk het terug, "Lud-yoo, mama."

In die stoel ben ik uitgeput, uitgeput, verward, blij, verdrietig, tevreden, boos en extatisch. Noem een ​​emotie—elke emotie- en ik beloof je dat ik het in die stoel heb gevoeld.

Ik heb het werkelijke gewicht van het moederschap in die stoel gevoeld, mijn lichaam fysiek vastgezet in de stoel door een combinatie van zwaartekracht en de zwaarte van mijn eigen waardevolle nakomelingen op mijn borst. Ik heb de emotionele last gevoeld om hun moeder in die stoel te zijn - de verantwoordelijkheid om van hen te houden, om hen te beschermen, om ze te voeden, om voor hen te bidden, om licht en waarheid in hun te spreken dagen. In die stoel heb ik me keer op keer gerealiseerd hoe weinig controle ik heb over hun leven, hoe snel dit allemaal beweegt, hoeveel ik God nodig heb om mij in deze geliefde rol te leiden.

Ik heb de geur van mijn kinderen in die stoel onthouden: de lavendel babylotion in hun nek, de Burts Bees shampoo in hun haar, de fluoride-vrije bessen tandpasta op hun adem. Alles ruikt naar onschuld en de tijd verstrijkt te snel.

Maar misschien is het grootste wonder van de grijze schommelstoel de overvloedige vergeving die daar elke avond plaatsvindt. Na verhalen en liederen en gebeden laten we onze overtredingen daar aan de voet van de stoel vallen en stapelen ze op elkaar als stapelbare kopjes. Ik adem uit. De baby ademt uit. Samen laten we elke kreet, elke schreeuw, elke stressor, elk negatief ding dat die dag is gebeurd, achterwege. Ik laat elk moment van ongeduld vallen, elke keer dat ik reageerde met woede in plaats van genade. Hij laat elke driftbui vallen, elke aanval, elke daad van ongehoorzaamheid. We zitten gewoon te schommelen, zijn kleine lichaam smelt in het mijne en omarmt het geschenk van tweede kansen.

We worden elke nacht opnieuw gedoopt in die schommelstoel - genade overspoelt ons als een warme regen, vergeven en verlost, klaar voor slaap en nieuwe weldaden in de ochtend.

In de loop van het volgende decennium, terwijl onze familie groeit, stel ik me voor dat we slaapkamers verwisselen en het meubilair nog een tiental keer verplaatsen. Ik heb geen idee wat er van de grijze rocker zal worden, maar ik zal waarschijnlijk proberen het zo lang mogelijk vast te houden. Ik ben ervan overtuigd dat geen ander meubelstuk ooit - noch zullen ooit - dien mij zo goed als die.

Ashlee Gadd is een vrouw, moeder, autodidactisch schrijver en fotograaf uit Sacramento, Californië. Als ze niet met haar twee jongens in de keuken danst, houdt Ashlee ervan om op te krullen met een goed boek, lekker luieren in de zon en vrienden te maken op internet. Ze houdt van schrijven over alles, van moederschap en huwelijk tot vriendschap en geloof. Rennen Koffie + Kruimels is haar droombaan, x 100.

Als u een dierenliefhebber bent die in een klein appartement woont, hebben we goed nieuws: uw vierkante meters hoeven u niet te diskwalificeren om een ​​hond te krijgen. Hondentrainer Russell Hartstein, CEO van Fun Paw Care Puppy en Dog Training in Los Angeles, zegt dat honden tijd zijn intensief, niet ruimte-intensief - wat betekent dat de tijd die u met hen doorbrengt uiteindelijk belangrijker is dan de grootte van uw huis.

Ashley Abramson

ongeveer 6 uur geleden