Mijn liefde voor het redden van huisdieren begon mijn huwelijk te beïnvloeden

Ik ben een sukkel voor alles wat harig is en vier poten heeft. Mijn man zou willen dat er een addendum bij onze trouwgeloften was geweest waarin werd beloofd dat we nooit meer dan twee huisdieren onder ons dak zouden hebben. Maar dat is een gelofte die ik niet had kunnen houden.

Net als de meeste van mijn vrienden, ben ik opgegroeid met katten en honden in huis, maar onze familie had ook een menagerie van ongewone huisdieren in residentie. Mijn zus werkte destijds in een Wild Bird Care Centre en voedde verschillende beestjes op. Noem maar op, we hadden het - babyknuppels, uilen, zeemeeuwen, muizen, gieren, pelikanen, een konijn, eenden, een leguaan en verschillende haviken.

Ze bleven bij ons totdat ze goed genoeg waren om zelfstandig te overleven, en degenen die permanent gewond waren, woonden in een speciale volière in onze achtertuin. Dit was de norm voor ons, en ons huis zou geen thuis zijn geweest zonder een overvloed aan huisdieren om van te houden.

Toen ik mijn toekomstige echtgenoot ontmoette, overtuigde ik hem om twee kittens te adopteren voordat de inkt droog was op onze huwelijksakte. Hij stemde aarzelend in, en afgezien van een paar kapotte vazen ​​en een verminkte philodendron, waren de katten een genot.

Toen onze eerste zoon eenmaal was geboren, was het iets moeilijker om mijn echtgenoot ervan te overtuigen dat onze jongen een hond nodig had. Hij gaf na een paar weken toe als hij smeekte en al snel waren we de trotse bezitters van een zwarte labrador. Ik weet zeker dat mijn man dacht dat dit het einde was - ik had al mijn belofte verbroken om niet meer dan twee huisdieren in huis te hebben en het was niet nodig om ons huis in de ark van Noach te veranderen.

Maar dat is precies wat ik deed.

Vier kinderen, twee katten en een hond later, ik had een aquarium vol vissen, verschillende schildpadden, vier hamsters en hordes eekhoorns die ik dagelijks voedde die in onze bomen koloniseerden.

Dit was slechts het begin van mijn avonturen in het hamsteren van dieren. Mensen begonnen regelmatig te bellen om te vragen of ik allerlei zwerfdieren wilde adopteren. En als de sukkel die ik ben, kon ik nooit nee zeggen, tot grote teleurstelling van mijn man. Hij beschuldigde me van het runnen van een reddingsdienst voor dieren in ons huis en was bezorgd dat de kosten van hun verzorging ons maandelijks budget zouden beïnvloeden. Hij verbood me ook bij de plaatselijke dierenwinkel uit angst dat ik een familie van fretten mee naar huis zou nemen.

Hoewel ik diep van binnen wist dat hij gelijk had, weerhield het me er niet van om toe te voegen aan het smorgasbord van exotische huisdieren die we al bezaten. Ik was ervan overtuigd dat de zwerfhonden niet zonder mijn hulp konden overleven, en het aannemen ervan voldeed aan mijn behoefte om een ​​hulpeloos wezen te voeden. Op een gegeven moment had ik 14 dieren in huis: twee albinoratten, een pygmee-egel, een suikerzweefvliegtuig, cavia, twee honden en zeven chinchilla's.

De nacht dat ik een gered konijn meenam, sliep mijn man op de bank en weigerde twee dagen met me te praten. Mijn vrienden beschuldigden me van het veranderen van mijn huis in een kinderboerderij en ik werd door mijn eigen kinderen vermaand voor de hoeveelheid tijd die ik besteedde aan de zorg voor de dieren. Het duurde elke dag uren om de kooien van het huisdier schoon te maken en de knaagdieren te controleren tijdens hun speeltijd buiten de kooi. Alles lag op een schema en telkens als ik de stad uit ging, moest ik dierenoppas inhuren om in het huis te blijven om voor alle dieren te zorgen.

Ik kon de gedachte niet verdragen om mijn pelsbaby's te verliezen, maar toen de rekeningen voor dierenvoeding en dierenarts begonnen om op te stapelen, ik wist dat mijn man me nog meer zou kwalijk nemen als ik elk dier dat ons kruist, zou houden drempel. Iets moest geven en ik nam de pijnlijke beslissing om een ​​nieuw huis te vinden voor verschillende van mijn geliefde huisdieren.

Ik ben nu op zes dieren (drie honden, drie chinchilla's), en ze blijven bij ons voor de lange termijn. Mijn man en ik hebben een gelukkig compromis bereikt en hoe moeilijk het ook was om een ​​recent aanbod om een ​​baby-eekhoorn te adopteren af ​​te wijzen, ik weet dat dit de juiste beslissing was voor ons gezin.

Het is geen verrassing dat toen National Geographic onlangs contact met ons opnam over het filmen van een aflevering op chinchilla's bij ons thuis, maakte ik van de gelegenheid gebruik om mijn ervaring met het opvoeden van deze vriendelijke, schattige te delen dieren. Mijn man weet weinig dat sinds de uitzending van de show, ik veel telefoontjes heb gehad van mensen die op zoek waren naar huizen voor hun exotische huisdieren. Ik heb ze allemaal afgewezen, maar als iemand me een kinkajou aanbiedt, moet ik misschien gewoon een andere gelofte breken.