Waarom beurzen te vroeg geboren baby's tonen

Het is een praktijk die volgens de normen van vandaag onethisch is, maar in de eerste helft van de 20e eeuw premature baby's werden tentoongesteld in couveuse-exposities op promenades en beurzen rond de land.

Een dergelijke bijzaak was op Coney Island in New York, waar gasten 25 cent betaalden om preemies te zien gekleed in oversized outfits die in de taille werden vastgehouden met een lint om hun kleinheid te benadrukken. Een bord boven de ingang van de tentoonstelling kondigde aan: "All the World Loves a Baby."

Een staf van artsen, verpleegkundigen en natte verpleegkundigen zorgde 24 uur per dag voor de zuigelingen en hield zich aan strikte hygiënevoorschriften terwijl ze dat deden: artsen droegen witte doktersjassen over hun pakken en verpleegsters gekleed in gesteven wit uniformen. Een kok werd specifiek ingezet voor het bereiden van gezonde maaltijden voor de natte verpleegsters, die ter plekke zouden worden ontslagen als ze betrapt werden op het eten van hotdogs, alcohol drinken of roken.

Vroege couveuses, gebouwd van glas en staal, torenden meer dan 5 voet lang uit en bevatten buizen die in de frisse lucht stroomden die door een stuk met antisepticum doordrenkte wol volgens BBCtijdschrift. De kunstmatige baarmoeders werden warm gehouden door heet water dat via een buis onder het bed van de baby circuleerde, de temperatuur werd geregeld door een thermostaat. Dit waren de nieuwste incubatormodellen uit Frankrijk, het land dat vooroploopt in de premature kindergezondheidszorg en tientallen jaren vooruit van de VS Het was 1903 en het eerste ziekenhuis aan de oostkust met voorzieningen voor premature baby's zou pas in New York worden geopend 1939.

De kosten om dit "mini-ziekenhuis" aan de promenade te onderhouden, waren ongeveer $ 15 per dag (of meer dan $ 400 in het geld van vandaag), maar de ouders van de baby's betaalden niet een cent, en dit was allemaal te danken aan een jonge, Duits-Joodse immigrant genaamd Dr. Martin Couney, die was afgewezen door de reguliere medische etablissement.

Dr. Couney toonde voor het eerst de kracht van incubators aan duizenden op de Berlin Exposition in 1896 en de Victorian Era Exhibition in Earls Court in Londen in 1897. Het was zo'n succes dat hij de "show" over de grote vijver het volgende jaar meenam naar de Trans-Mississippi en de internationale tentoonstelling in Omaha, Nebraska. Met eerlijke en expo-cultuur in Amerika, zag Couney kansen. Hij emigreerde en maakte van Coney Island zijn thuisbasis, waar zijn Infant Incubator een van de populairste attracties van het pretpark was van 1903 tot 1943.

Couney en zijn vrouw verwelkomden in 1907 een eigen premature baby: een dochter, Hildegarde, geboren zes weken voorbarig, die zou opgroeien om de voetsporen van haar moeder te volgen, verpleegster worden bij haar vader faciliteit.

Destijds was de belangrijkste consensus onder Amerikaanse artsen dat preemies "genetisch inferieur" waren en "voorbestemd om te sterven", aldus BBC.

Een van die baby's, Lucille Horn uit New York, die in 1920 werd geboren, sprak tot de gesprekken archiefproject StoryCorps in 2015 over haar ervaring als couveuse als kind. "Mijn vader zei dat ik zo klein was dat hij me in zijn hand kon houden," vertelde Lucille haar eigen dochter, Barbara. Met een gewicht van slechts een paar pond was ze te zwak om te overleven. Ziekenhuispersoneel vertelde haar ouders dat ze geen plaats voor haar hadden en dat "er geen kans in de hel was" dat ze zou leven.

"Ze hadden helemaal geen hulp voor mij," zei Lucille. "Het was gewoon: je sterft omdat je niet in de wereld thuishoorde." Dus deed haar vader het enige waar hij aan kon denken: hij sprong in een taxi en nam haar mee naar de tentoonstelling van Dr. Couney. Ze bracht er zes maanden door voordat ze sterk genoeg was om naar huis te gaan.

Lucille Horn overleefde en bloeide natuurlijk - ze was 95 toen ze het StoryCorps gaf interview - en samen met ongeveer 6500 mensen die ooit 'incubator baby's' waren, heeft ze Dr. Couney aan bedanken.

Op de vraag hoe ze zich voelde dat mensen betaalden om haar te zien, zei Lucille: "Het is vreemd, maar zolang ze mij zagen en ik leefde, was het goed."