Alleen reizen maakt je niet verdrietig of eenzaam

Tijdens een recente reis naar Noord-Italië zat ik aan het diner met een paar vriendinnen. Het restaurant was meestal gevuld met tafels voor twee (pasgetrouwden, babymooners, pasgetrouwden, je krijgt de foto), maar een paar tafels rechts van ons, er was een vrouw die alleen dineerde. Ze genoot van een glas rode wijn en smaakte van truffelpasta en las een nogal lang boek.

"Awwww," zei een van mijn eetgenoten, met een uitdrukking van droefheid op haar gezicht. "Ze is alleen!" Deze opmerking leidde onmiddellijk tot een discussie aan tafelzijde of deze vrouw inderdaad verdrietig en eenzaam was, of helemaal tevreden.

De vrouwelijke soloreiziger wordt al eeuwen gekenmerkt en gekenmerkt door film en literatuur. Als ze alleen reist, moet ze een eenling zijn, zelfs een verliezer, of op zoek naar liefde en / of zelfzijn, of het meest gepropageerde archetype van allemaal - met een gebroken hart. Misschien heeft niets in de recente popcultuur deze stereotypen meer bevorderd dan het monsterlijke succes van Elizabeth Gilbert

Eet bid heb lief.

Maar wat als een vrouw alleen reist om al die redenen? Wat als ze zich gewoon overgeeft aan haar nieuwsgierigheid naar andere culturen en op zoek is naar verrijking? Gasp! Tegenwoordig is ze waarschijnlijk zelfs getrouwd of heeft ze een relatie en wil ze er alleen op uit. Solo reizen is in opkomst volgens de Visa Global Travel Intentions Study 2015, en ongeveer 24% van de mensen reisden alleen in hun meest recente overzeese vakantie (dat is 15% meer dan in 2013).

Ik reis enkele maanden per jaar solo en ik ben ervan overtuigd dat je echt niet geleefd hebt als je niet alleen op pad bent geweest. Het is levensveranderend, educatief en verrijkend en wild bevrijdend. Vaak is het eng en soms zelfs gevaarlijk, maar ik kan weinig dingen in het leven bedenken die zo'n transformerende en lonende ervaring kunnen bieden.

Laten we beginnen met de angsten. Reizen, alleen of in een groep, zit boordevol onzekerheden vanaf het moment dat je je huis verlaat. Sommige zijn ernstiger zorgen - een ramp kan toeslaan (vooral in de nasleep van de recente aanslagen in Parijs, het staat vooraan in de hoofden van reizigers), of je kunt ziek of gewond raken. En er zijn meer triviale problemen (ter vergelijking): taalbarrières, verdwalen op een plek waar jij bent weet niet, buitenlandse voedingsmiddelen eten, sociale do's en don'ts op een nieuwe plek begrijpen, en zelfs vliegen. Allemaal zeer terechte zorgen die versterkt voelen wanneer je alleen reist. Maar misschien is dat waarom het zoveel meer de moeite waard is als je erin slaagt om dit allemaal zelf aan te pakken. Je wordt gedwongen jezelf te testen en je angsten onder ogen te zien (waarvan je waarschijnlijk niet eens wist dat je die had).

Eerder dit jaar was ik in Tokio en pakte een hapje op een kleine sushi-plek die verschillende lokale bewoners me hadden aanbevolen. Veel mensen in Tokio spreken perfect Engels, maar deze plaats was een uitzondering. Ik herinner me dat ik binnenkwam en met de gastvrouw communiceerde door mijn wijsvinger omhoog te houden: tafel voor één, alsjeblieft. Zij heeft het. Ik haperde de enige beschikbare stoel in de joint - score! Toen kwamen de zelfbewuste angsten naar voren toen ik ging zitten aan mijn kleine tafel in het midden van de kamer, omringd door roedels Japanse zakenlui. Ik dacht: hebben ze het over mij? Denken ze dat ik een eenling ben? Hoe weet ik zelfs wat ik bestel? De gedachten bleven over mijn hoofd stromen.

Dit is waarschijnlijk een goed moment om toe te geven dat ik tot mijn 20e niet eens van zeevruchten hield, en vooral niet van sushi. Hoe avontuurlijk ik ook ben als het gaat om eten, ik ben nog steeds bang voor sushi vol super vreemd uitziende wezens, dus je kunt je alleen maar mijn angsten voorstellen over wat daar op mijn bord zou kunnen belanden dag. Ik bestelde door te wijzen naar de gerechten van andere mensen om me heen die er smakelijk uitzagen, en vervolgens met enkele dingen op het menu te gaan die me bekend voorkwamen. Het resultaat? Het was een van de beste maaltijden die ik in Tokio had en is tot op de dag van vandaag onvergetelijk. Dat wil niet zeggen dat behoorlijk rare voedingsmiddelen die middag niet op mijn pad zijn gekomen - ik kan me een glazig uitziende worm herinneren in het midden van een van mijn sushi-rollen die bijna mijn eetlust doodde.

Wat de ervaring onvergetelijk maakte, was niet de worm, maar eerder het feit dat het een extreem zintuiglijke ervaring was. Ik werd niet afgeleid door metgezellen en waar ze het over hadden of hoe ze het eten lekker vonden, in plaats daarvan concentreerde ik me op elke hap, elke geur (goed en slecht), elk geluid om me heen. Ik herinner me dat ik me afvroeg of het gepast was om dingen met mijn handen op te pakken, of dat het een situatie was met alleen stokjes. Ik herinner me dat ik naar de mensen om me heen keek en het voorbeeld volgde. Het is gemakkelijk om de mensen om je heen af ​​te stemmen wanneer je met een vriend of familielid op reis bent, maar als je alleen bent, zijn dit je opleiding en je vermaak.

Toen ik die middag eindelijk mijn weg terug vond naar mijn hotel bij de keizerlijke tuinen, herinner ik me dat ik in mijn kamer zat kamer hoog boven de hoofdstad, uitkijkend over de uitgestrekte stad en denkend dat ik die dag iets had bereikt. Het zou veel te gemakkelijk zijn geweest om in mijn hotelkamer te zijn gebleven en roomservice te hebben besteld (iets vertrouwds, zoals de ogenschijnlijk universele club sandwich) en een aflevering van Oranje is het nieuwe zwart op mijn laptop. Geen taalbarrières, geen navigatie, geen ongemakkelijke momenten.

Sinds elk solo-diner of elke maaltijd, vooral in het buitenland, voelde ik me een beetje meer op mijn gemak. Ik merk dat ik mijn muren laat zakken en mezelf open sta voor elk deel van de ervaring: probeer het eten eens (zelfs als het niet klinkt als jouw kopje) thee), laat jezelf echt verdwalen, leg je mobiele telefoon weg, neem alles om je heen (of lees een boek) en geniet van de stilte die gepaard gaat met reizen alleen.

Tegenwoordig, wanneer ik met mijn paspoort in de hand naar het vliegveld ga, voel ik nog steeds die nerveuze energie dat komt met het wagen aan het onbekende, maar het tintelen komt meer uit opwinding dan wat dan ook anders. Wakker worden op een vreemde plek met de wereld binnen handbereik en niemand die u tegenhoudt, is een sensationele emotie. Moet ik vandaag door de soeks van Fez gaan, op zoek naar saffraan en een Berber-tapijt? Of moet ik een diepzeeduik maken door oude scheepswrakken voor de kust van Hvar (maar eerst moet ik een duikles nemen)? Of misschien moet ik de ukulele leren spelen van een Hawaiiaanse inwoner in Kauai? Het hoeft niet eens zo groots te zijn. Mijn dierbaarste herinnering aan Istanbul is het nemen van de openbare veerboot met de lokale bevolking naar Kadikoy, de kant van de stad die officieel deel uitmaakt van Azië. In overeenstemming met de constante thee-drinkrituelen van Turkije, krijgt iedereen een kopje thee (in een glazen kop en schotel, niet minder) aan boord. Hoe beschaafd! Ik hield ervan mensen in een andere stad te observeren tijdens hun dagelijkse routine. Ze waren helemaal verdoofd voor deze prachtige en schilderachtige boottocht, terwijl ik er een moment van voelde.

Als ik terugdenk aan die oudere vrouw, die alleen aan die tafel alleen in Italië zit, kan ik alleen maar wensen dat mensen stoppen met zich slecht voor haar te voelen. Ze was niet ongelukkig of eenzaam, ze had waarschijnlijk de beste reis van iedereen daar.